Bu sayfayı yazdır

3 - İSTANBUL'UN FETHİ (MANZUM HİKAYE)

Yıl bin dört yüz elli üç, mevsim bahar, ay Nisan
Geldi Bizans önüne genç Padişah Mehmed Han
    İstanbul önlerinde kurdu karargahını
    Ümit ve iştiyakla sürüyordu atını 

Gürledi askerine: “Haydi göreyim sizi
Ya Bizans’ı alırız. Ya Bizans alır bizi”

    Âlim ve evliyadan, kim varsa o gün şayet,
    İstisnasız hepsini yanına etti davet
Yer aldılar herbiri Padişahın yanında
İstişare ederdi onlar ile anında
    Nihayet harp başladı, hücuma geçti erler
    Yalnız tek arzuyla çarpıyordu yürekler
O da Resulullah’ın dokuz yüz sene önce
Verdiği şu müjdeye kavuşmaktı hemence:
    “Elbet Kostantiniyye fetholacak bir zaman,
    O ne iyi erlerdir, o ne iyi kumandan”

Şöyle çarpıyordu ki, herkesin kalbi o gün
“Bizans Türk’ün olacak, müjdesi var Resulün”
Gemiler karalardan indirildi peş peşe
O gün Akşemseddin’e sordu ki şunu Fatih
“Acaba hangi günde nasip olur bu fetih?”
    Buyurdu ki “gelince Mayıs Yirmidokuza
    Geçin seher vaktinde, şu yerden taarruza
Fetholur Bizans o gün Allah’ın nusretiyle
O gün Kostantiniyye dolar ezan sesiyle”

    O günün gecesinde bilcümle mücahidler
    Abdestlerini alıp, bol bol dua ettiler.
Padişah, çadırında kendi de bizzat yine
Gözyaşları dökerek çok yalvardı Rabbine
    Kıldılar cemaatle sabah namazlarını
    Teftiş etti Padişah, hemen ordularını
Sonra hitap etti ki: “Ey benim gazilerim
Ben dahi sizin ile en önde harp ederim
    Allah’ın yardımıyla bu Bizans bugün düşer
    Haydi göreyim sizi, ya şehadet ya zafer”

Hücuma geçti erler, önde Padişah ile
Gökleri inlettiler, tekbir sadalarıyle
    Büyük bir iştiyakla atıldılar ileri
    “Ya İstanbul, ya Cennet” diyorlardı herbiri
Balyemez toplarının her bir gürlemesiyle
Yer yerinden oynardı Allah Allah sesiyle
    Yerinde duramazdı, padişah heyecandan
    İsterdi “Bitsin artık bu fetih geç kalmadan”       
Ve lâkin köhne Bizans bir türlü düşmüyordu
Bu yüzden genç padişah sabırsızlanıyordu
    Gönderdi bazısını hemen Akşemseddin’e
    Sordurdu: “Gecikmenin hikmeti nedir?” diye
Ve lakin o gidenler geri dönüp geldiler
“Çadırı kapalıydı, giremedik” dediler
    Bu sefer genç padişah kendisi gitti bizzat
    Çadır sıkı sıkıya kapalıydı hakikat
Baktı bir aralıktan, kimse yoktu içerde
Endişe eyledi ki, “Hocam acep nerede?”
    Merak ve heyecanla yine baktı bir ara
    Gördü ki Akşemseddin çekilmiş bir kenara
Kuru toprak üstünde diz çökmüş oturuyor
Ellerini kaldırmış dua edip duruyor
    Gözyaşları sel gibi akarken gözlerinden
    O zamanın kutbunu istiyordu Rabbinden
“Yâ Rabbi! Bu zamanın kutbu hangi veliyse
Onu bu çetin günde, imdada gönder bize”

    Padişah bu duaya “âmin” dedi içinden
    Onun da yağmur gibi yaş aktı gözlerinden
Çadırdan ayrılarak gelirken ordugaha
Ordusunun önünde gördü bir ordu daha
    Elbiseleri beyaz, yeşildi sarıkları
    Görür görmez padişah tahmin etti onları
Önde beyaz atıyla nur yüzlü bir ihtiyar
O devrin kutbu olan Ubeydullah-i Ahrar
    Hücum ediyorlardı, aşk ile hepsi birden
    Bu hadise üstüne fazla vakit geçmeden
Ulubatlı Hasan da burçlara tırmanarak
Çıktı yüksek bir yere, pek çok yara alarak
    Osmanlı sancağını dikti burcun üstüne
    Sancak dalgalanırken o uçtu Cennetine
Açılan gediklerden mücahidler, gaziler
Girdiler içeriye, fetih oldu müyesser
    Girmiş Ayasofya’ya, Bizans halkı korkudan
    Ve kilitlemişlerdi kapıyı arkasından
Yirmibir yaşındaki genç padişah atıyla
Girdi surdan içeri, şerefiyle şanıyla
    O gün Bizans Patriği kapandı ayağına
    Zavallı kapılmıştı, öldürülür zannına
Lakin bilmiyordu ki, Osmanlı Türk’ü bunlar
Asla teslim olana yapmazlardı bir zarar
    Onu yerden kaldırıp teselli etti hemen
    “Korkma, Osmanlı Türk’ü zulüm yapmaz katiyen”

Toplam Görüntülenme: 4991

Yayın tarihi: Cumartesi, 03 Ocak 2004