Re­su­lul­lah â­şık­la­rı ­dar­da kal­maz­lar!..

İs­lâm âlim­le­rin­den İmam-ı Mu­ham­med Mû­sâ bin Nu’mân Me­râ­kî­şî Mâ­li­kî 683’te [m. 1284] ve­fât et­ti. (Mis­bâh-uz-zu­lâm Fil-müs­te­gî­sin bi-hayr-il-enâm) adın­da­ki ki­ta­bın­da, Re­sû­lul­la­hı ve­sî­le ede­rek mu­râd­la­rı­na ka­vu­şan­la­rı yaz­mak­ta­dır. Bun­lar­dan bi­ri de Mu­ham­med bin Mün­ke­dir’dir. Mu­ham­med di­yor ki:

EMA­NET BI­RA­KI­LAN AL­TIN­LAR...
Bir adam, ba­ba­ma sek­sen al­tın bı­ra­kıp ci­hâ­da git­miş­ti. “Bun­la­rı sak­la! Çok muh­taç ola­na da yar­dım ede­bi­lir­sin” de­miş­ti. Me­dî­ne’de kıt­lık ol­du. Ba­bam, al­tın­la­rın hep­si­ni aç­lık­tan bu­na­lan­la­ra da­ğıt­tı. Al­tın­la­rın sa­hi­bi ge­lip is­te­di. Ba­bam, bir ge­ce son­ra gel de­di. Hüc­re-i sa­ade­te gi­dip, sa­ba­ha ka­dar Re­sû­lul­la­ha yal­var­dı. Ge­ce ya­rı­sı, bir adam ge­lip, “Uzat eli­ni!” de­miş, bir ke­se al­tın ve­rip, son­ra hiç gö­rün­me­miş­tir. Ba­bam al­tın­la­rı sa­yıp, sek­sen adet ol­du­ğu­nu gö­rün­ce, se­vi­ne­rek he­men sa­hi­bi­ne ver­miş­ti...
Ebül-Hayr Ak­ta, Me­dî­ne’de beş gün aç kal­mış­tı. Hüc­re-i sa­ade­tin ya­nı­na ge­lip, Re­sû­lul­la­ha se­lâm ver­di. Aç ol­du­ğu­nu bil­dir­di. Bir ya­na çe­ki­lip uyu­du. Rü’yâ­da, Re­sû­lul­la­hın gel­di­ği­ni gör­dü. Sa­ğın­da Ebû Bekr-i Sıd­dîk, so­lun­da Ömer Fâ­rûk ve önün­de Aliyy-ül Mür­te­zâ var­dı. Haz­re­ti Ali ge­lip, “Yâ Ebel Hayr! Kalk, ne ya­tı­yor­sun? Re­sû­lul­lah ge­li­yor” de­di. He­men kalk­tı. Re­sû­lul­lah ge­lip, bü­yük bir ek­mek ver­di. Ebül-Hayr di­yor ki: Çok aç ol­du­ğum için he­men ye­me­ye baş­la­dım. Ya­rı­sı bi­tin­ce uyan­dım. Ka­lan ya­rı­sı­nı elim­de bul­dum.
Ah­med bin Mu­ham­med So­fî di­yor ki: Hi­câz çöl­le­rin­de hiç­bir şe­yim kal­ma­dı. Me­dî­ne’ye gel­dim. Hüc­re-i saa­det ya­nın­da Re­sû­lul­la­ha se­lâm ver­dim. Bir ya­na otu­rup uyu­dum. Re­sû­lul­lah gö­rü­nüp, “Ah­med gel­din mi? Avu­cu­nu aç!” bu­yur­du. Avu­cu­mu al­tın­la dol­dur­du. Uyan­dım. El­le­rim al­tın do­lu idi...

EDE­BE UY­GUN GÖ­RÜN­ME­SE DE!..
Re­sû­lul­la­hın âşık­la­rın­dan sa­dır olan söz­ler, ede­be uy­gun gö­rün­me­se de, bun­la­ra bir şey de­me­me­li­dir...
Âşık­lar­dan bi­ri, Kabr-i sa­ade­tin ya­nın­da, her sa­bah ezan okur, “na­maz uy­ku­dan da­ha iyi­dir” der­di. Mes­cid-i Ne­bî hiz­met­çi­le­rin­den bi­ri­si, “Re­sû­lul­la­hın hu­zu­run­da ter­bi­ye­siz­lik ya­pı­yor­sun!” di­ye­rek, bu­nu döv­dü. Bu da, “Yâ Re­sû­lal­lah! Yük­sek hu­zu­ru­nuz­da adam döv­mek, söğ­mek, edeb­siz­lik sa­yıl­maz mı?” de­di. Bi­raz son­ra dö­ven kim­se­nin felç ol­du­ğu, eli aya­ğı tut­ma­dı­ğı gö­rül­dü. Üç gün son­ra da öl­dü. Bu­nu, hâ­fız Ebül-Kâ­sım ki­ta­bın­da yaz­mak­ta­dır. “Sâ­bit bin Ah­med Bağ­dâ­dî de bu­nu gör­dü” de­mek­te­dir

Toplam Görüntülenme: 1369

Yayın tarihi: Cumartesi, 29 Kasım 2008