Vehbi Tülek - Web Sitesi

İbn-i Fâûs hazretleri hadîs âlimlerindendir. 521 (m. 1127)’de Bağdad’da vefât etti. Ahmed bin Hanbel’in kabri yanına defnedildi. Eshab-ı kiramın fazileti hakkında naklettiği bazı hadis-i şerifler:

Ebû Bürde’den ve onun da babasından naklolunan hadîs-i şerîfde, Resûlullah Efendimiz “sallallahü aleyhi ve sellem” mübârek başını semâdan yana kaldırarak, (Yıldızlar gökte 'emene’dir. [rahmet veya 'emîn'in çoğulu] Yıldızlar gittiği zaman gökte vaad olunan şeyler olur. Ben de Eshâbım üzerine emînim. Gittiğim zaman, Eshâbıma vaad olunan şeyler gelir. Eshâbım da ümmetim üzerine 'emene'dir. Eshâbım gidince ümmetime vaad olunan şeyler gelir) buyurdular.

Yine o hadîs-i şerîfin devâmında, Ebû Sa’îd-i Hudrî’den “radıyallahü teâlâ anh” rivâyet olunmuştur. Resûlullah efendimiz buyurdular ki: (İnsanlar üzerine bir zaman gelir. Bir kısım kimseler gazâ ederler. İçinizde Resûlullah Efendimizin Eshâbından kimse var mıdır, derler. Evet derler. Sonra harp kazanılır. Ondan sonra bir zaman gelir ki, harp ederler. İçlerinden bir cemaat derler ki, içinizde Resûlullah efendimizin Eshâbı ile görüşmüş [Tâbiîn'den] kimse var mıdır. Derler ki, evet. Sonra harp kazanılır. Yine insanlar üzerine bir zaman gelir ki, harp ederler. Bir cemaat der ki, içinizde Resûlullah Efendimizin Eshâbını görmüş olanları gören [Tebe-i tâbiîn'den] kimse var mıdır. Derler ki, evet. Sonra harp kazanılır.)

Yine o hadîs-i şerîfin devamında, İmrân bin Husayn’dan “radıyallahü teâlâ anh” rivâyet edilmiştir. Resûlullah Efendimiz buyurdular ki: (Ümmetimin üstünleri benim zamanımda bulunanlardır. Yani Eshâbımdır. Sonra o kimselerdir ki, Eshâbımı takip eder. Sonra o kimselerdir ki, onları takip edeni takip eder. Muhakkak onlardan sonra bir kavim gelir ki, onlardan şâhitlik istenmeden şâhitlik ederler ve hıyânet ederler. Onların yaptıkları o hıyânet ile onlarda emânet kalmaz. O kimsenin hilâfınca ki, tahkîr olunduğunda, bir kere hıyânet eder. O hıyânet etmiş olur. Ama onunla emânetten çıkmaz. Bazı hâllerde sözünde durmazlar. Onlarda semizlik zâhir olur [şişmân olurlar].) Bir rivâyetde (İstenmeden yemîn edenler...) buyurulmuştur.