Bu sayfayı yazdır
İmâm-ı Âsım’ın yetiştiği Kûfe şehri, İslâmî ilimlerin okutulduğu ilim merkezlerinden biriydi. Burada, son sahabî Hz. Abdullah bin Ebî Evfâ’nın 705 yılında vefâtına kadar yüzlerce Eshâb-ı kirâm yaşadı. O yüksek ilim ve marifet sahibi insanların sohbetine kavuşup yetişen Tâbiînin büyük âlimlerinden biri de, Âsım bin Behdele hazretleriydi. Bu altın halkanın Kûfe’de yetiştirdiği büyük âlimlerin meşhûrlarından bazıları; Alkame bin Kays, Şüreyh bin el-Hâris, İbrâhîm en-Nehaî ve meşhûr mezheb imamımız İmâm-ı A’zam Ebû Hanîfe’dir.
Sesi çok güzeldi...
İmâm-ı Âsım, Kûfe’de “Reis-ül-kurrâ” idi. Kur’ân-ı kerîmi, Peygamberimizden öğrenildiği şekilde en güzel okuyan âlimlerin başıydı. Sesi de çok güzeldi. Her kelimenin, her harfin hakkını verirdi. Kur’ân-ı kerîmin belâgat ve fesahatini, yüce mânâsını canlandırmak hususunda öyle güzel bir edası, öyle bir okuyuş tarzı vardı ki, eşine çok az rastlanırdı.
İmâm-ı Âsım’ın kırâat usûlü, talebelerinden iki râvîsi vasıtasıyla yayılmıştır. Bunlardan Hafs bin Süleymân’ın rivâyeti ile gelen kırâat usûlü, bilhassa memleketimizde ve birçok İslâm memleketinde yaygındır. Memleketimizde yetişen tecvîd âlimlerinden Molla Abdurrahman Kurrâbaşı (veya Karabâşî), “Karabaş Tecvidi” adı ile bilinen Türkçe eserinde “... Kırâat-ı Âsım ve rivâyet-i Hafs” ifadeleri ile Onun ismini yâd etmektedir.
İmâm-ı Âsım, kelâm ve fıkıh ilminde de, devrinin âlimleri arasında yer almaktadır. Onun lügat ilminde ve Arapça’nın gramer bilgisi olan Nahv’de de yüksek bir yeri vardır.
İmam-ı Âsım, gözlerini kaybetmiş, âmâ olmuştu. Talebesi Şu’be diyor ki: “A’meş ve Ebû Husayn gibi hocam Âsım da, gözlerinden mahrumdu. Bir gün, birisi elinden tutup götürürken çok tehlikeli bir vaziyette düştü. Hocam, kendisini düşüren kimseyi üzecek bir tek söz söylemediği gibi, o kimseyi üzmemek için duyduğu acıyı, ıstırabı bile hissettirmedi.”
“Ona mahsus bir özellik”
Yine talebesi Ebû Bekir Şu’be diyor ki: “Hocam Âsım vefât ederken yanında bulundum. Kur’ân-ı kerîm tilâvetiyle meşguldü. Kulak verip dinledim. Namazdaki gibi tam olan kırâat ile bir âyet-i kerîmeyi tekrar ediyordu. Onun bu halinden, Kur’ân-ı kerîm okumada tam ve mükemmel olarak, en güzel bir şekli, kendisi için bir seciyye, ona mahsus bir özellik olduğunu anladım.”
Toplam Görüntülenme: 3384
Yayın tarihi: Perşembe, 15 Şubat 2007