Şeyh Selâhaddîn Zerkub Konevi
Hazreti Mevlânâ, dükkâna merhametle teveccüh ettiğinde, dükkândaki bütün eşyâlar altın oldu. Bu durumu hayretle gören Selâhaddin, dükkânındaki bütün malzemeyi, âletleri, çıraklarına ve fakirlere dağıtıp Mevlânâ'nın peşinden gitti. Ona talebe olmayı, dünyâ servetlerinden üstün gördü. Huzûra vardığında Mevlânâ onu talebeliğe kabûl etti. Selâhaddin'deki istidâd ve kâbiliyeti görünce, yetişmesi için çalıştı. Selâhaddin de hocasına kusûr etmeyerek, on sene hizmet etti.
Hazreti Mevlânâ, hocası Şems-i Tebrizi hazretlerine gösterdiği hürmet ve saygı kadar, bu talebesine de şefkat ve merhametle muâmelede bulundu. Onu, kendisinden sonra yerine vekil olabilecek şekilde yetiştirdi...
İşte bu Şeyh Selâhaddin hazretleri buyurdu ki: "Şunu iyi bilmek lâzımdır ki, Allahü teâlânın evliyâ kulları, insanlara ve diğer mahlûkâta karşı büyük bir rahmet-i ilâhidir. Çünkü onların mübârek vücûdlarının varlığı sebebiyle, bütün mahlûkât, huzur ve büyük bir rahatlık içindedir. Gelen feyz ve bereketler, yiyecek ve içecekler, rızıklar, hep o veliler sebebiyledir..."
Kalbinde bir 'iz' oluştu!
Selâhaddin Zerkub hazretlerinin, iradesi dışında bir gün kalbine bir 'nakış' yazıldı. Kendine geldiğinde bundan dolayı büyük bir ıstırap duydu ve "Rabbimiz, unutacak veya yanılacak olursak bizi sorumlu tutma" diye Üstadına sığındı. (Bu dua, hadisi şerifte buyurulan "Senden sana sığınırım" manasındadır.) Cenab-ı Hakk'ın yardımı Şeyh'e bağlı olduğundan onu bu durumdan kurtardılar, selamet ve emniyete kavuştu. Ama vücuduna zayıflık ve hastalık geldi. Rahatsızlığı uzadı. Mübarek zat, bundan dolayı vefat edeceğini anladı ve hakikaten birkaç gün sonra tam hoşnutlukla; bu gurur âleminden sürur âlemine göçtü...