İlk Konak Beşik, Son Konak Kabir
Aydi Baba'nın, hocasının vefâtı üzerine yazdığı mersiye şöyledir:
"Şeyhim bekâya gitti ben kaldım ağlayu ağlayu/Aktıkça kan bu dideden sildim ağlayu ağlayu/Geldi dil deryâsı cûşa, döndüm ol demek bi-hûşa/İhtiyârsız başım taşa, çaldım ağlayu ağlayu/Arttı derdim âh ile, göz kan döker dilhâh ile/Ser-tâ-kadem eyvâh ile, doldum ağlayu ağlayu/Yandı dil nâr-i furkata, sabrolunmaz bu hasrete/Şimdi deryây-i hayrete, daldım ağlayu ağlayu/Cismim yanar bu nâr ile, gönlüm dolar bu zâr ile/Bağrım fırak-i yâr ile deldim ağlayu ağlayu/Boynum eğüp sünbül gibi feryâd edip bülbül gibi/Aydi iken ben gül gibi, soldum ağlayu ağlayu..."
HAKÎKİ VATAN...
Aydi Baba, vefatından kısa bir zaman önce buyurdu ki:
"Şunu iyi bilin ki, insanlar bu âlemde yolculuk halindedirler. Onların ilk konakları beşik, sonuncusu ise kabirdir. Hakiki vatan, ya Cennet veya Cehennem'dir. İnsanın ömrü, sefer mesâfesini teşkil eder. Yıllar konak yerleri, aylar fersahlar, günler kilometreler, nefesler metrelerdir. Yapmış olduğu iyilik, tâat ve ibâdetler azığıdır. Ömrünün en kıymetli sermâyesi vakitleridir. Şehveti ve şehevi arzuları, yolunu kesen eşkıyâdır. Kazancı ve kârı; Cennet'i ve oradaki ebedi nimetleri elde etmek, Allahü teâlânın rızâsına ve cemâline mazhar olmaktır. Zarar ise; Cehennem'de çeşitli azaplara mâruz kalmak, Allahü teâlânın rahmet ve cemâlinden uzaklaşmaktır..."