seyyid Ve Şehîd Hüseyin Bin Ali
Bir gün Hazreti Hasan ile Hazreti Hüseyin'i güreştirdiler. Resûlullah efendimiz "tut yâ Hasan" derdi. Hazret-i Fâtıma "yâ Resûlallah! Yalnız Hasan'a mı diyorsun?" deyince Resûlullah (sallallahü aleyhi ve sellem) "Hazreti Cebrâil de 'tut yâ Hüseyin!' diyor" buyurdular.
Hüseyin bin Ali "radıyallahü anhümâ" şöyle anlatmıştır:
Medine Vâlisi İbrâhim bin Hişâm el-Mahzûmi, her cuma bizi minber etrâfında toplar ve hazret-i Ali "radıyallahü anh" hakkında yakışmayan sözler söylerdi. Yine bir cuma günü mescid dolu idi. Ben minberin yanında oturuyordum. Uyumuştum. Rüyâmda Resûlullahın "sallallahü aleyhi ve sellem" kabrinin açıldığını gördüm. Bana (Ey Ebâ Abdullah! Bu şahsın sözlerine üzülmüyor musun?) buyurdu. "Evet üzülüyorum" dedim. (Gözlerini aç bak, Allahü teâlâ ona ne yapacak?) buyurdu. Gözlerimi açtım, yine babam hakkında uygunsuz sözler söylüyordu. Birdenbire minberden düşüp orada can verdi.
"İctihad ayrılığı idi..."
Resulullah efendimizin bu mübarek torunu buyurdu ki: "Cömerd efendi olur, cimri hor olur. Bu âlemde bir mü'min kardeşinin iyiliğini, kendinden önce düşünen, öbür âlemde daha iyisini bulur."
Hazreti Hüseyin'in Peygamber efendimizden bizzat işiterek rivâyet ettiği hadis-i şeriflerden ikisi şunlardır:
"Kişinin İslâmının güzelliği mâlâyaniyi terk etmesidir."
"Bahil (cimri) o kimsedir ki yanında ismim anıldığında bana salat ve selâm getirmez."
Ehl-i sünnet âlimleri buyuruyorlar ki:
"Eshab-ı kiram arasında olan ayrılıklar, kötü düşüncelerden değildi. Onların bütün istekleri, İslamiyet'e uymaktı. Ayrılıkları, ictihad ayrılığı idi. Allahü teâlâ, ellerimizi o kanlara bulaştırmadı. Biz de dillerimizi bulaştırmayalım..."