Ahmed Nahlâvî

Ahmed Nahlâvi talebeleriyle birlikte Bâyezid-i Bistâmi hazretlerinin kabr-i şerifini ziyârete gitmişti. Ziyâretten sonra kabrin yanına oturdu. Bu sırada talebelerinden birisi, elinde, büyükçe ve yuvarlak bir taş getirerek Ahmed Nahlâvi'nin önüne koydu ve; "Ey Efendim! Şu taş altın olmuş olsa, bizler onunla ihtiyaçlarımızı karşılar, rahat ederdik" dedi. Ahmed Nahlâvi taşa bakarak; "Allahü teâlânın öyle kulları vardır ki, bir taşa nazar etseler, o taş altın olur" buyurdu. O taş o anda Allahü teâlânın izni ile altın oluverdi. Sonra taşı getiren talebeye; "Onu al götür" buyurdu. Talebe almak istedi ise de yerinden kımıldatamadı. Bunun üzerine Nahlâvi tekrar nazar edince altın tekrar taş oldu. Bundan sonra o talebe taşı rahatça alıp götürdü. Talebeleri bu hâlden anladılar ki, büyükler Allahü teâlânın izni ile taşın altın olmasına vesile olurlar. Bununla berâber böyle şeylere kıymet ve itibâr etmezler. İnsanların, böyle hâlleri ile değil, İslâmiyete tam uymaları ile kıymet kazanacaklarını bildirirler...

Vezir Süleymân Paşa, Nahlâvi'nin bulunduğu yere vazifeli gelmişti. Bunu haber alan Nahlâvi, talebeleri ile birlikte vezirin ziyâretine gitti. Vezir, onların kendisini ziyârete geldiklerini duyunca, çok memnun oldu ve bizzat kendisi karşıladı. Çok ikrâmda bulundu. Bir müddet oturup sohbet ettikten sonra vezir burada işinin bittiğini bildirerek ayrılmak için Nahlâvi'den izin istedi. O da, nereye gideceğini sordu. Vezir, sultânın fermânı olduğunu, emredilen yere gideceğini ve bâzı işlerinin bulunduğunu söyleyince, Ahmed Nahlâvi vezire; "...Hiç kimse yarın ne kazanacağını (başına ne geleceğini) bilmez. Hiç kimse hangi yerde öleceğini de bilmez..." (Lokman sûresi:34) meâlindeki âyet-i kerimeyi okudu. Nahlâvi ve talebeleri dergâha döndükten on beş gün sonra vezirin vefât ettiği ve Şam'da Bâb-üs-sagir denilen yerde defnedildiği haberi geldi.