İki cihan saadetine kavuşmak, ancak ve yalnız, dünya ve ahiretin efendisi olan Muhammed aleyhisselâma tabi olmaya bağlıdır. Ona tabi olmak için, iman etmek ve ahkâm-ı İslâmiyyeyi öğrenmek ve yapmak lazımdır. Kalpte doğru imanın bulunmasına alamet, kâfirleri düşman bilip, onlara mahsus
olan ve kâfirlik alameti olan şeyleri yapmamaktır. Çünkü İslam ile kâfirlik birbirinin aksidir, zıddıdır. Birinin bulunduğu yerde diğeri bulunamaz, gider. Bu iki zıt şey bir arada bulunamaz. Bunlardan birisine kıymet vermek diğerini hakaret ve kötülemek olur. Allahü teâlâ sevgilisi olan Muhammed aleyhisselâma, huluk-ı azim sahibi olan, çok merhametli olan Peygamberine "sallallahü aleyhi ve sellem", İslam düşmanları ile cihad ve muharebe etmeyi ve onlara sertlik göstermeyi emrediyor. Demek ki İslam düşmanlarına sert davranmak huluk-ı azimdendir. İslamiyetin izzeti ve şerefi, küfrün ve kâfirlerin hakir ve zelil olmasındadır. Kafirlere izzet veren, hürmet eden, Müslümanları tahkir etmiş, alçaltmış olur. Hak teâlâ, Âl-i İmrân sûresinde kâfirlere kıymet verenlerin ve küfre tabi olanların aldandıklarını ve pişman olacaklarını beyan buyurarak meâli, (Ey benim sevgili Peygamberime "sallallahü aleyhi ve sellem"inananlar! Eğer, kafirlerin sözlerine aldanıp da Resûlümün "sallallahü aleyhi ve sellem" yolundan ayrılırsanız, kendilerine Müslüman süsü veren din düşmanlarının uydurma ve yaldızlı sözlerine kapılarak, imanınızı çaldırırsanız, dünyada ve ahirette ziyan edersiniz) olan yüzkırkdokuzuncu âyet-i kerimeyi gönderdi. Allahü teâlâ kâfirlerin,

kendi düşmanı ve Peygamberinin düşmanı olduklarını bildiriyor. Allahü teâlânın düşmanlarını sevmek ve onlarla kaynaşmak, insanı Allahü teâlâya ve Onun Peygamberine düşman olmaya sürükler. Bir kimse, kendini Müslüman zanneder. Kelime-i tevhidi söyleyip, inanıyorum der. Namaz kılar ve her ibadeti yapar. Halbuki bilmez ki, böyle çirkin hareketleri, onun imanını ve İslamını temelinden götürür.