Bilâl-i Habeşî (radıyallahü Anh)
Bilâl-i Habeşi hazretleri, Şam'da iken bir gece rüyasında Peygamber efendimizi görmüştü. Peygamberimiz "Beni ziyaret etmeyecek misin Yâ Bilâl" buyurdu. Bunun üzerine hemen Medine yollarına düştü...
Medine-i münevvereye gelince doğruca Peygamberimizin kabri şerifine gidip, Ravda-i mutahharaya yüzünü, gözünü sürerek ziyaret etti. Resûlullah ile geçirdiği günleri hatırlayıp, hasret ve muhabbet gözyaşları dökerek uzun müddet ağladı.
Bu sırada Peygamber efendimizin torunları Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin onu görüp boynuna sarıldı ve bir ezan okuması için çok ısrar ettiler. Bilâl-i Habeşi bu ısrara dayanamayarak sabah ezanını okumaya başladı. Peygamberimizin mescidinden Bilâli Habeşi'nin sesiyle yükselen ezanı duyan Eshab-ı kirâm yerlerinden fırlayıp, kadın, erkek, çoluk, çocuk hep sokaklara dökülmüşlerdi.
Hepsi Resûlullah ile yaşadıkları saâdetli günleri, Bilâl-i Habeşi'nin okuduğu ezan sedalarıyla hatırlayıp ağlaşmışlardı. Fakat Bilâl-i Habeşi ezanda "Eşhedü enne Muhammeden resûlullah..." derken, hüngür hüngür ağlamaya başladı. Ezanı tamamlamak için kendini zorladı, gene gözyaşlarını tutamadı. Böylece ağlaya ağlaya ezanı bitirdi.
Tekrar Şam'a döndü...
O gün Eshab-ı kirâm sanki Resûlullahın bulunduğu günlerden bir gün yaşadı. Peygamberimize olan hasretleri ve derin muhabbetleriyle ağlaştılar, o günleri yâd ettiler...
Bu, Bilâl-i Habeşi'nin okuduğu son ezan oldu. Birkaç gün Medine'de kaldıktan sonra Şam'a döndü. Fakat yolda çok hastalanıp evine güçlükle varabildi. Bu hastalıkla ömrünün son günlerini geçirdi ve vefât etti.
Vefât edeceği sırada büyük bir sevinç içinde "Oh ne tatlı... Artık Resûlullah ve arkadaşları ile buluşacağım" diyerek son nefesini verdi...