Bir Garip Derviş Hacı Mesud
Eli silah tutan herkes toplanmış Alipınar'da... Gelenlerin içinde Hacı Mesud da var. Kim mi bu Hacı Mesud? Bir derviş... Yaşlıca, sessiz, sedasız, kendi halinde bir esmer tenli garip. Trablusluymuş. Mülazım Emin'in Konyalı Aziz Çavuş diye bir çavuşu var, nedense bu Hacı Mesud'u hiç sevmiyor. Her sabah Emin Efendi'ye tekmil verirken sayıyor, döküyor, sözün sonunu "Bir de, hiçbir işe yaramayan şu esmer adam var" diye bitiriyor...
Böylece günler geçip giderken, bir gün Mülazım hastalanıyor. Ama durumu çok ağır. Akşama doğru Emin Efendi kendini kaybediyor. Yapılacak bir şey yok, sadece dua ediyorlar... Bir ara, Hacı Mesud, Aziz Çavuşun yanına gelerek: "Ben de dua edeyim" diyor. "Mülazımın işi bitmiş ama, etsin bakalım ne olacak?" diyor.
Hacı Mesud, Emin Efendi'nin yanında durmuştur. Saatler geçiyor. Bekleşenlerde artık takat kalmamış, kendilerini tutamasalar, yeninden yakasından tutup tartaklayacaklar zavallıyı. Sonunda, Hacı Mesud gözlerini Aziz Çavuş'a çevirip fısıldıyor:
-Tamam, kurtuldu, ne isterse verin, yesin!.. Yemek mi? Mülazım ölü gibi serilmiş, gülesi geliyor Aziz Çavuş'un. Tam o sırada yataktan bir inilti duyuluyor: "Su!"
Artık onu kimse hakir göremez. Mesud'da bir başkalık sezmekte olan birkaç kişinin gözleri iyice açılıyor. Onun peşinden ayrılmıyorlar. Şu kadarını anlıyorlar ki, Hacı Mesud, Abdüsselâm Esmeri'nin kıymetlilerindendir. Allah indinde itibarı büyüktür, ama o işi oluruna bağlamış, kendini açığa vurmamıştır... Ve sonunda düşman Çanakkale'yi geçememiş zafer bizim olmuştur...
"Benim görevim burada bitti"
Bir gün, Hacı Mesud "Aziz Çavuş çocukları topla, bir diyeceğim var" diyor. Akşam karavanasından sonra etrafında toplanıyorlar. Hacı Mesud şöyle diyor: "Benim görevim burada bitti. Trablus'tan sizin alayı uyarmak, yüzünüzü Hakka çevirmek için gönderilmiştim. Hepiniz Hocam Abdüsselâm Esmeri'nin himayesindesiniz. Beni duâdan unutmayasınız... Ya Allah!"
Evet! Hacı Mesud "Ya Allah" diyor ve son nefesini veriyor oracıkta...