Erkek veyâ kadın, bir Müslümân, âlimlerin söz birliği ile küfre sebep olacağını bildirdikleri bir sözün veya işin küfre sebep olduğunu bilerek, amden [tehdid edilmeden, istekle] ciddi olarak veyâ hezl, güldürmek için söyler, yaparsa, manasını düşünmese dahi imânı gider. Evvelki ibâdetlerinin sevapları yok olur. Tövbe etmek için, yalnız Kelime-i şehâdet söylemeleri kâfi değildir. Küfre sebep olan o şeyden de tevbe etmeleri lâzımdır. Eğer küfre sebep olacağını bilmeyip söyler, yaparsa veyâ küfre sebep olacağı âlimler arasında ihtilâflı olan bir sözü amden söylerse, imânının gideceği, nikâhının bozulacağı şüphelidir. İhtiyâtlı olarak, tecdid-i imân ve nikâh etmesi iyi olur. Bilmeyerek söylemeye (Küfr-i cehli) denir. Bilmemesi özür değil, büyük günâhtır. Çünkü, her Müslümânın, bilmesi lâzım olan şeyleri öğrenmesi farzdır.

Küfre sebep olan sözü, hatâ ederek, yanılarak veyâ tevilli olarak söyleyenin imânı ve nikâhı bozulmaz. Yalnız tevbe ve istiğfâr, yani tecdid-i imân etmesi iyi olur. Bir kâfir, bir kelime-i tevhid söylemekle mümin olduğu gibi, bir mümin de, bir söz söylemekle kâfir olur. Bir Müslümânın bir sözünde veyâ bir işinde yüz mana olsa, yani yüz şey anlaşılsa, bunlardan biri, o kimsenin imânlı olduğunu gösterse, doksandokuzu, kâfir olduğunu gösterse, o kimsenin Müslümân olduğunu söylemek lâzımdır. Yani küfrü gösteren doksan dokuz manaya bakılmaz. İmânı gösteren bir manaya bakılır. Bu sözü yanlış anlamamalı. Bunun için iki noktaya dikkat etmeli:

Birincisi, söz veyâ iş sâhibinin Müslümân olması lâzımdır. Bir Yahudi Kur'ân-ı kerimi övse, bir Rum, Allah birdir dese, bunların Müslümân olduğu söylenemez...

İkincisi, bir sözün veyâ bir işin yüz manası olsa denildi. Yoksa yüz sözden veya yüz işten biri imânı gösterse, doksandokuzu küfrü bildirse, bu kimseye Müslümân denileceği bildirilmedi. Her Müslümân, sabâh ve akşam, şu imân duâsını okumalıdır: "Allahümme inni euzü bike min en üşrike bike şey-en ve ene alemü ve estağfirü-ke li-ma la-alemü inneke ente allamül-guyub."