Bol Yalancı Şahitli Bir Dâvâ
"Lazkiye'de Cezâ Mahkemesi reisi idim, bir Hristiyan öldürülmüştü. Dâvâ mahkemeye intikâl etti. Maktulün akrabâsı ve diğer Hristiyanlar kâtil olarak, köyün ileri gelen Müslümanlarından birini gösterdiler. O kişi derhal tutuklandı ve savcı bu Müslüman için müebbet hapis istiyordu. Halbuki o Müslüman suçsuzdu. Birçok yalancı şâhit buldular. Hâdisenin ortaya çıkışından itibâren gelen haberlerden bunun kesin olarak yalan ve iftirâ olduğunu iyi anladım. Fakat Hristiyan yalancı şahitler çok olduğu için o Müslümanı kurtarmam çok zordu. Çünkü benimle beraber hüküm veren dört hakim daha vardı...
Mahkeme günü bu işin kolay olması için Ehl-i Nevbet denilen zamânın evliyâsından yardım istedim. 'Ey Allahü teâlânın sevgili kulları! Ey Ehl-i Nevbet! Bu zor dâvâya bir nazar buyurun...' diye yalvardım...
Şâhitlere işlenen suçun ne zaman ve nasıl meydana geldiğini, cinâyetin nasıl bir âletle işlendiğini, orada kimlerin hazır bulunduğunu ve daha başka sualler sordum. Şâhitlerin bunların hepsini bilmesi mümkün değildi. Hepsi de yalnız cinâyetin nasıl işlendiği ile ilgili aynı cevâbı veriyorlardı o kadar. Sonra sualler çoğaldıkça birbirinden çok farklı şeyler söylüyorlardı. Hepsi de tutarsız cevaplar vermeye başlayınca, şâhitlerin yalancı oldukları açıkça ortaya çıkmış, mahkeme heyetinin şüphesi kalmamıştı. Bu sebeple mahkemeye son verdim. Üyelerle görüşüp suçlu görünen Müslümanın berâat ve serbest bırakılmasına, mazlûm olduğuna söz birliği ile karar verdik...
"SANA YARDIM EDEN KİMDİ?"
Kısa bir zaman sonra Şeyh Abdülhamid hazretlerini ziyaret için Beyrut'a gittim. Ona mahkeme ile ilgili bir şey söylemeden bana: 'Sana mahkemede yardım eden Ehl-i Nevbet kimdi biliyor musun?' buyurdular. Bundan anladım ki o, bu zamanın kutublarından idi..."
Abdülhamid Nûbâni hazretleri vefatından evvel buyurdu ki:
"Ölümden sonra neler göreceğinizi, başınıza gelecekleri bilseydiniz, isteyerek ne yemek yiyebilir ne de su içebilirdiniz."