Büyük Mutasavvıf Mansûr Bin Ammâr
-Ey kardeşim! Lâ ilâhe illallah, de, dedim. Gözlerini bana dikip kızgın kızgın baktı. Sonra gene kapattı. Tekrar aynı sözü söyledim ve;
-Eğer Lâ ilâhe illallah demezsen, senin cenâzeni yıkamam, namazını kılmam, dedim... Tekrar gözlerini açıp;
-Ey kardeşim Mansûr, bu Kelime-i tevhid ile benim arama bir engel kondu, dedi.
-Ey arkadaş! Sen namaz kılıyordun, oruç tutuyordun, geceleri teheccüd kılardın. Ne oldu bu ibâdetlerin? diye sorunca;
-Evet bunları yapıyordum. Fakat Allah için değil, insanlar görsün diye yapıyordum. Kendi başıma evime çekilince, şarap içerdim. Rabbime isyân edip, günâh işlerdim. Bir müddet bu hal üzere devâm ettim. Ben bu kötü halde iken bir hastalığa yakalandım. Ölmek üzere iken çocuklarıma; "Beni evin ortasına çıkarın ve elime Kur'ân-ı kerimi verin" dedim. Mushafı açıp okuya okuya Yâsin sûresine geldim ve; "Yâ Rabbi! Bu Kur'ân-ı kerim hürmetine bana şifâ ver, bir daha günâh işlemeyeceğim" diye duâ ettim. Duâm kabûl olunup hastalıktan kurtuldum. Fakat iyileşince, tekrar eski hâlime dönüp yine günâhla ve isyânla vakit geçirmeye başladım...
İbret ve dehşet içinde...
Bir müddet sonra yine şiddetli bir hastalığa yakalandım. Neredeyse ölecektim. Yine evin ortasına çıkarmalarını ve Kur'ân-ı kerimi elime vermelerini söyledim. Önceki gibi duâ ettim ve hastalıktan yine kurtuldum. Ama bir müddet sonra yine tövbemi bozdum, günâhlara daldım. Şiddetli hastalığa bir daha yakalandım. Duâ etmek için beni evin ortasına çıkarmalarını söyledim. Bu amansız hastalıktan kurtulmak için duâ edince gaibden bir ses defâlarca tövbemi bozduğumu ve artık kurtulamayacağımı söyledi..."
O bunları anlatınca, ibret ve dehşet içinde yanından ayrıldım. Evinden biraz uzaklaşınca, öldü haberini aldım..."