Çanakkale Kahramanı Yüzbaşı Kemal Bey
Derken subaylardan biri ilk hattaki siperlerin boşaltılmasını teklif etti. Bu teklif çadırda yankılanır yankılanmaz yaralarından oluk gibi kan akan ve bunun tesiriyle yüzü gözü sararmış ve solmuş olan ve adım adım ölüme yaklaşan Kemal Bey başını sedyeden kaldırdı ve şöyle haykırdı:
-Aman geri çekilmeyin!
Tartışma devam ediyordu. Yanında bulunan neferlerden birine;
-Bir ezan okur musun, dedi.
Kemal Beyin bu emri üzerine asker yüksek sesle ezan okumaya başladı. O anda çadırın içindeki hava daha bir ulvileşiyor ve çadırdakilerin gözlerinin kenarlarında damlacıklar birikiyordu. Arkadaşlarına döndü ve;
-Bu ezanların susmasını ister misiniz? Ey aziz kardeşlerim, diye sordu.
-Hayır elbette hayır, diye cevap verilince;
-Öyleyse hazırlanın ve sakın cepheyi geriye çekmeyin, dedi.
Karargâh çadırında karar verilmişti. Hiçbir siperde geri çekilme harekâtına girişilmeyecek, eldeki topraklar son askerimize kadar savunulacaktı. Yüzbaşı Kemal Bey, bu karar sonrasında başını huzur içinde yeniden sedyesine indirdi. Az önce vatan müdafaası ve buraları düşmana kaptırma endişesi ile iri iri açılan gözler şimdi yeniden kapanmıştı. Çevresindeki askerler telaşla sedyeyi sırtlandılar ve sargı yerine doğru yollandılar...
"Salihler arasına dahil eyle"
Yüzbaşı Kemal Bey çok kan kaybetmişti. Her geçen saniye sanki bu dünyadan biraz daha kopuyordu. Soğanlı Dere'nin üstünden Behramlı köyüne gelmişlerdi ki Kemal Bey işaretle bir yudum su istedi. Az önce ezan ve vatan sevgisiyle haykıran bu mübarek dudaklardan şimdi son sözler dökülüyordu;
"Ey Rabbim beni Müslüman olarak öldür ve salih insanların arasına dahil eyle..."
Bunları söyledikten sonra ruhunu teslim etti...