Âl-i İmrân sûresinin 28. âyetinde meâlen, (Müminler müminlerden başka, kâfirleri sevmesinler. Onları seven, Allahü teâlâyı sevmiş olmaz. Dârülharbde, zarûret olunca, onlara dostluk göstermek câiz olur) buyuruldu. Âl-i İmrân sûresinin 118. âyet-i kerimesi meâlen, (Ey müminler! Mümin olmayan kâfirlerle dost, arkadaş olmayınız!) ve Mücâdele sûresinin 2. âyet-i kerimesi meâlen, (Allahü teâlâya ve âhiret gününe inanan, Allahın ve Resûlünün düşmanlarını sevmez) ve Tevbe sûresinin 72. âyeti meâlen, (Müminlerin erkekleri ve kadınları birbirlerini severler)dir.

Bu âyet-i kerimeler de, kâfirleri sevmeyi haram etmektedir. Müminin kâfiri sevmesi üç türlü olur: Birincisi, onun küfrünü beğenir. Bunun için sever. Bu muhabbet yasaktır. Çünkü, onun dininden râzı olmuştur. Küfrü beğenen kâfir olur. Böyle muhabbet, imanı giderir. İkincisi, herkesle iyi geçinmek için, kâfire dost görünmektedir. Bu muhabbet memnû' değildir. Üçüncüsü, ikisi ortasıdır. Onlara meyleder, yardım eder. Dininin bâtıl olduğunu bilerek, akrabâlık, iş arkadaşlığı sebebi ile dostluk yapar. Bu muhabbet küfre sebep olmaz ise de, câiz değildir. Çünkü bu muhabbet, zamanla dinini beğenmeye sebep olur.

Yukarıdaki âyet-i kerime, bu muhabbeti menetmektedir. "Bu âyet-i kerime, müminleri sevmeyip, kâfirleri sevmeyi menetmiyor mu? Müminleri de severse câiz olmaz mı?" denirse, diğer âyet-i kerimeler, bunu da menetmektedir.

Müseylemetül-kezzâb'ın adamları iki sahâbiyi yakaladı. Birisine, "Muhammed'in peygamber olduğuna inanıyor musun?" dedi. "Evet" dedi. "Benim de peygamber olduğuma inanıyor musun?" dedi. Buna da "evet" dedi. Müseyleme, kendisinin Beni Hanife kabilesine peygamber olduğuna, Resûlullah efendimizin (sallallahü aleyhi ve sellem) Kureyş kabilesine peygamber olduğuna inanıyordu. Bunu serbest bıraktı.

Diğerini getirdiler. Buna da sordu. Birinci suâle evet, ikincisine, ben sağırım dedi. Bunu öldürdü. Resûlullah haber alınca, (İkincisi, imanı üzere şehit oldu. Birincisi, Allahü teâlânın verdiği izne tâbi oldu) buyurdu. Nahl sûresinin 106. âyet-i kerimesi meâlen, (İkrâh ile [korkutularak] kalbi iman ile dolu iken küfür söyleyen affolur) olup, ikrâh olunca, küfre izin vermektedir.