Ehl-i sünnetin dört mezhebi, söz birliği ile bildiriyor ki: (Zekât) demek, (Bir Müslümanın tam mülkü olan Zekât malı)nın yâni helâl yoldan mâlik olduğu, elindeki zekât malının belli bir kısmını, Kur'ân-ı kerimde bildirilen sekiz sınıf Müslümandan yedisine temlik, teslim etmesi, vermesi demektir. Hanefi mezhebinde, bunlardan yalnız birine de verilebilir. Bu yedi kimse, fakir, miskin, âmil, yâni hayvan zekâtını ve uşur denilen toprak mahsûlleri zekâtını toplayan kimse, hac ve gazâda olan kimse, evinden ve malından uzak kalmış olan ve borçlu olan ve âzâd olacak köledir. Sekizinci sınıf, (Müellefe-i kulûb) denilen kimseler olup, kalblerine iman yerleştirilmesi istenilen veya kötülükleri önlenmek istenilen bazı kâfirler ve yeni iman etmiş olan bazı zayıf Müslümanlar idi. Resûlullah, bunların üçüne de zekât verirdi. Fakat, Hazret-i Ebû Bekir (radıyallahü anh) zamanında, Beyt-ül-mâl emini olan Hazret-i Ömer (radıyallahü anh), zekâtla ilgili âyet-i kerimeyi ve (Kütüb-i sitte)nin hepsinde bulunduğunu haber verdiği, Mu'âz hadisini okuyarak, "Müellefe-i kulûb olanlara zekât verilmesini Resûlullah nesh eylemiştir" dedi. Halife ve Eshâb-ı kirâmın hepsi, bunu kabul ederek, nesh edilmiş olduğuna ve artık bunlara zekât verilmemesi için icmâ hâsıl oldu. (Nesh), Resûlullah hayatta iken olur. (İcmâ') ise, vefâtından sonra olur. Bu inceliği anlamayanlar, bunu Hazret-i Ömer'in (radıyallahü anh) nesh ettiğini sanıyorlar.

Dört türlü (Zekât malı) vardır: Altın ve gümüş, ticâret eşyası, dört ayaklı kasap hayvanları, toprak mahsulleri...

Toprakta yetişen maddelerin zekâtına (Uşur) denir. Ebu Bekir ve Ömer (radıyallahü anhüma) zamanında zenginlerden her çeşit zekâtı devlet topluyordu. Halife Osman (radıyallahü anh) altın ile gümüş ve ticâret eşyası zekâtlarının verilmesini sahiplerine bıraktı. Zekât toplayan memurların millete zulmetmemeleri ve kul borcu olanın malından zekât almamaları için böyle yaptı. Borçluları da hapse girmekten kurtardı. Eshâb-ı kirâmın hepsi böyle yaparak, icmâ hâsıl oldu. Bu malların zekâtını sahibi verince, hükûmet isteyemez. İsterse, icmâ'a karşı gelmiş olur.