Peygamber efendimizin (sallallahü aleyhi ve sellem) bildirdiği bir hadis-i kudside Allahü teâlâ şöyle buyurdu: "La ilahe illallah, benim kalemdir. Kim benim kaleme girerse, azâbımdan emin olur." "La ilahe illallah" sözü, en büyük kaledir. Allahü teâlânın birliğini bildiren yüce bir sözdür. Kim onu kendisine kale edinirse, ebedi saadeti ve nimetleri elde eder. Kim de bu mübârek kelimeyi kendisine kale edinmezse, ebedi azâba düçâr olur. Bu kelime, kalb dâiresini kuşatan bir kale olmazsa, bu kelimenin ruhu ve manası kalbe tam sinmezse, kalbe hâkim olup nefsin, hevânın ve şeytanın buraya girmesine mâni olan bir muhafız olmazsa, insan bu kalenin dışında kalır. Bu kelimeden nasibin dil ile olmasın. Bu kelimeden nasibin, onun ruhu ve manası olsun. Bu kelimeyi rûhuna sindir. Çünkü Resûlullah efendimiz ve diğer peygamberler böyle yapmıştır. Kelime-i tevhidden nasibin böyle

olursa, dünya ve âhıretin sermâyesini, iki dünyanın saadetini kazanmış, Allahü teâlânın veli kullarının zümresine katılmış olursun. Eğer bu sözden nasibin dil ile söylemekten ibâret kalırsa, bu, münâfıkların başı Abdullah bin Übey ve diğer binlerce kalbinden imân etmeyen münâfıkların nasibidir. Eğer Kelime-i tevhidden nasibin böyle olursa, dünya ve âhırette hüsrana uğrarsın. Bu ise apaçık bir zarardır. Böyle olunca, düşman zümresine katılırsın. Münâfıklar Cehennemin en alt derekesindedirler.

La ilahe illallah sağlam bir kaledir. Fakat onun üzerine tekzib mancınığı diktiler, tahrip taşları ile taşladılar, muhalefet ve nifak çekiçleri ile onun yıkılmasına yardımcı oldular. Sonra insanların kalblerine düşman girdi. İnsanlar, Lâ ilahe illallah kelimesinin manasından uzaklaştılar. Onlarda sâdece dilin Kelime-i tevhidi söylemesi kaldı. Böyle insanlar, sadece kaleyi söylemiş oldular. Nasıl ki ateşin ismini söylemek, insanı yakmadığı, suyun ismi insanı boğmadığı, ekmeğin ismi insanı doyurmadığı, kılıcın ismi insanı kesmediği gibi, kalenin ismi de insanı düşmandan korumaz.