Ebu Abdullah Bin Bekkar

Resûlullah efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) buyurdu ki: "Kim, Allahü teâlâdan başka ilâh olmadığına ve benim Allahü teâlânın kulu ve Resûlü olduğuma şek ve şüphe etmeden inanarak, Allahü teâlâya kavuşursa, Cennete girer."

Enes bin Mâlik'in (radıyallahü anh) rivâyet ettiği hadis-i şerifte, Peygamberimiz buyurdular ki: "Ben Cennette yürürken, önüme bir nehir çıktı. Her iki yanı inciden bir kubbe idi. Cebrâil'e (aleyhisselâm) sordum. 'Bu nedir?' 'Bu Allahın sana verdiği Kevserdir' diye cevap verdi. Sonra onun çamuruna bir el attı, hemen bir misk çıkardı."

Âişe'nin (radıyallahü anha) bildirdiği hadis-i şerifte, "O nehrin mecrası inci ve yakut üzerindeydi. Suyu ise baldan tatlı, kardan beyazdır." Başka bir rivâyette ise, "Orada hanım ve hizmetçilerden, kendisine lâzım olan bütün şeyler mevcûttur" buyuruldu.

Resûlullah efendimiz buyurdular ki: "Âdemoğlu ihtiyârlar, fakat onda iki şey genç kalır. Hırs ve hased (çekememezlik)."

Yine buyurdular ki: "Birbirinize buğuz etmeyiniz. Birbirinize hased etmeyiniz. Birbirinize sırt çevirmeyiniz. Ey Allahü teâlânın kulları, kardeş olunuz."

"Kendisine yumuşaklık verilen kimseye, dünyâ ve âhiret iyilikleri verilmiştir. Yumuşaklıktan mahrûm olan kimse, dünyâ ve âhiret iyiliklerinden mahrûm olur."

Peygamber efendimiz şecaat ve necdet (kişinin kendisini ölümün kucağına atacağı zaman, kendine güvenmesi, korkmaması) sahibi idi. Çok güç durumlarda, silâhça, sayıca üstün düşman karşısında kat'iyyen yerinden kıpırdamamış, bir santim bile yerinden geri gitmemiştir. Hazreti Ali, "Biz harp kızıştığı zaman, gözler öfkeden kıpkırmızı olduğu bir ânda, Resûlullah efendimizle korunurduk. Çünkü düşmana O'ndan daha yakın kimse olmazdı. Bedir gazâsında, hepimizden çok O düşmanla çarpışıyordu. Hepimizden daha cesur ve hızlı hücum ediyordu.

İmrân bin Hüseyn (radıyallahü anh); "Büyük düşmanla karşılaştığımız zaman, ilk hücum eden Allahın Resûlü olurdu" buyurdu.