Namaz kılan kimse, bütün günahlarına tövbe etmeli, kalbini hıkddan, yani kendine nasihat edenleri aşağı görerek nefret etmekten ve ona düşmanlık beslemekten, hasetten, kibirden, hileden, yalan ve iftiradan, gıybetten, dedikodudan, husûmetten korumalıdır. Gözlerini harama bakmaktan, midesini haram lokmadan, vücudunu haram giymekten ve ayaklarını Allahü teâlânın râzı olmadığı yerlere gitmekten korumalıdır. Namaz kılarken, zâhiren ve bâtınen Allahü teâlânın huzûrunda ihlâs ile durmalı, kıldığı namazı, en son namazını kılıyormuş gibi düşünerek, en güzel bir şekilde eda etmelidir.

Allahü teâlâ Bekâra sûresi, 238. âyet-i kerimesinde meâlen buyuruyor ki: "... Namazı Allahü teâlâya itaat edici olduğunuz hâlde kılınız."

Allahü teâlâ, namazda huşû gösterenleri, namazlarını huşû ile kılanları övüyor ve Mü'minûn sûresi 2. âyet-i kerimesinde meâlen;

"Onlar, namazlarında, Allahü teâlâdan korkarak ve O'na tevâzu ederek namazlarını kılarlar" buyuruyor. Namaz kılan kimse, Allahü teâlânın huzûrunda durduğunu, O'nun gizli ve açık her şeyi bildiğini, O'na hiçbir şeyin gizli olamayacağını, doğruluğu, nifakı, hakikati, mecazı bildiğini düşünmeli, O'ndan gâfil olmamalıdır.

Hasen bin Ali (radıyallahü anh), namaz için abdest almaya hazırlandığı zaman, rengi değişirdi. Sebebi sorulduğunda, "Allahü teâlânın huzûrunda (namaza) duracağım. Onun için böyle oluyorum" buyururdu. Mescidin kapısına geldiğinde de başını kaldırır ve "İlâhi! Ben senin kulunum. Senin kapına geldim. Ey ihsân sahibi! Günahkâr olarak geldim. Sen ihsân sahibi, ben ise günahkârım. Sen bizim iyi olanlarımıza, kötü olanlarımızın kabahatlerini hoş görmesini ve düzeltmesini emrettin. Sen ihsân sahibisin. Ben ise günahkâr. Ey kerim olan Rabbim! Senin indinde güzel olanların hürmetine kabahatlerimi affet!" diye münâcaatta bulunurdu. Bundan sonra mescide girerdi.