Ebû Arîbe Harrânî

Bir gün Peygamber efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem), amcası Hazreti Abbâs'a "Yarın pazartesi günüdür. Sen ve çocukların bana geliniz. Size duâ edeceğim" buyurdu. Sabah olunca, Hazreti Abbâs ve çocukları beraberce Resûlullahın huzûruna geldiler. Kendisinin husûsi yakınları olduğunu ve hepsinin bir kişi olduğunu, Allahü teâlânın da rahmetini üzerlerine eşit miktarlarda yaymasına işâret buyurarak, kendi abasını üzerlerine örttü. Sonra "Ey Allahım! Abbâs ve oğullarını mağfiret eyle, bağışla! Öyle ki, hiç günahları kalmasın. Yâ Rabbi! Onu, oğulları arasında meydana gelecek âfet ve belâlardan koru!" diye duâ etti.
Nu'mân bin Beşir (radıyallahü anh) rivâyet etti: "Kıyâmetin önü sıra, bazı fitneler ortaya çıkar. O zamanda kişi, mü'min olarak sabaha çıkar, kâfir olarak akşamlar. Mü'min olarak akşamlar, kâfir olarak, sabahlar. Bir topluluk, ahlâklarını, az bir dünyalık karşılığında satarlar."
Enes bin Mâlik'den rivâyet etti. Birisi Resûlullaha geldi. "Yâ Resûlallah! Kıyâmet ne zaman?" diye sordu. Resûlullah efendimiz, "Kıyâmet koptu (kabul et). Onun için ne hazırladın?" diye sordu. O zât "Fazla bir şey hazırlamadım. Fakat ben, Allah ve Resûlünü seviyorum" dedi. Bunun üzerine Peygamber efendimiz "Senin için tahmin ettiğin vardır. Sen sevdiğin ile berabersin" buyurdu.
"Allahü teâlânın verdiği ni'metlerin de düşmanları vardır. Bunlar da; Allahü teâlânın kendi fadlından verdiği kimselere hased eden, onları çekemeyenlerdir."
"İnsanoğlunun üç dostu vardır. Bunlardan biri, ölünceye kadar kendisine arkadaş olur; ikincisi, mezara gidinceye kadar; üçüncüsü, mahşere kadar kendisinden ayrılmaz. Ölünceye kadar kendisine arkadaşlık eden servettir. Mezara kadar gelen aile efradı ve diğer ahbaplarıdır. Mahşere kadar kendisine arkadaşlık edecek olan, amelidir."