Ebû Hafs-ı Haddâd
Ebû Hafs-ı Haddâd hazretleri, kerâmet ve mürüvvet itibâriyle zamânında eşsizdi. Âbid, çok ibâdet eden, âşık, zâhid, dünyâyı terk etmiş, gönül sultanı büyük bir zâttı. Allahü teâlâyı hatırlayınca, rengi değişir ve kendinden geçerdi. Yanında bulunup, onun bu hâlini görenler Allahü teâlâyı hatırlardı...
Bir gün bu mübarek zata tasavvufu sordular. Buyurdu ki:
-Tasavvuf, baştan başa edeptir. Zirâ her vaktin bir edebi, her makâmın bir edebi ve her hâlin bir edebi vardır. Vakitlerle ilgili edebe riâyet edenler (vaktini iyi şeylerle geçirenler), veli kimselerin makâmına ulaşırlar. Edebi terk edenler, Allahü teâlâya yakın olduklarını zannettikleri hâlde, O'ndan uzaktırlar. Bâzı kullar da vardır ki, kendilerinin zannettiklerinden daha yüksek bir mertebeye sâhiptir, daha sevgilidirler...
"Bize nasihatin nedir?"
Vefât edeceği zaman Ebû Hafs-ı Haddâd hazretlerine talebeleri ve sevdikleri;
-Bize nasihatin nedir? dediler. O;
-Konuşmaya tâkatim yok, dedi.
Sonra kendinde biraz güç hissedince, önde gelen talebelerinden ve damadı olan Ebû Osman Hiri ona;
-Efendim! Bir şeyler söyleseniz de sizden yâdigâr olarak nakletsek, dedi.
O zaman Ebû Hafs-ı Haddâd hazretleri;
-İşlenen kusur ve hatâlara bütün kalbinizle pişman ve üzgün olunuz sözü size nasihatim olsun, buyurdu ve Kelime-i şehadeti söyleyerek ruhunu teslim etti.