Ebû Nuaym Esterâbâdî

Âl-i İmrân sûresi yüzotuzüçüncü âyetinde meâlen, (Rabbinizden mağfiret istemeye ve Cennete girmeye koşunuz. Bunun için çalışınız! Cennetin büyüklüğü gökler ve yerküresi kadardır. Cennet, Allahü teâlâdan korkanlar için hazırlandı. Bunlar, az bulunsa da, çok bulunsa da, mallarını Allah yolunda verirler. Öfkelerini belli etmezler. Herkesi affederler. Allahü teâlâ, ihsan edenleri sever) ve Hucurât sûresinin onuncu âyetinde meâlen, (Müminler, birbirleri ile kardeştir. Kardeşleriniz arasında sulh yapınız!) buyuruldu. Bunlar gibi daha otuza yakın âyet-i kerimede, müminlerin birbirlerine öfkelenmemesi, birbirlerine iyilik ve ihsan yapmaları, affetmeleri emir olunmaktadır. Hadis-i şerifte, (Birbirlerine merhamet edenlere Allahü teâlâ merhamet eder. O, merhamet edicidir. Yeryüzünde olanlara merhamet ediniz ki, gökte olan melekler de, size merhamet etsin) buyuruldu. Buna benzer daha elli kadar hadis-i şerifte öfkeyi yenmek, iyilik ve ihsân etmek emredilmekte, insanlık vazifeleri öğretilmektedir. Muhammed aleyhisselâmın ümmetinin kardeşler oldukları, birbirlerini ne kadar çok sevdikleri herkesçe bilinmektedir. Meselâ Abdullah ibn-i Ömer (radıyallahü anh) bir gün Resûlullah Efendimizin (sallallahü aleyhi ve sellem) huzur-ı şerifine gelmişti. Buna çok iltifât buyurdu ve (Kıyamet günü herkesin beratı, yani kurtuluş vesikası, her işi ölçüldükten sonra verilir. Abdullah'ın beratı ise dünyada verilmiştir) hadis-i şerifi ile bunu medh ve senâ buyurdu. Sebebi sorulduğunda, (Kendisi verâ ve takvâ sahibi olduğu gibi, dua ederken "Yâ Rabbi! Kıyamet günü benim vücudumu o kadar büyük eyle ki, Cehennemi yalnız ben doldurayım. Cehennemi insanla dolduracağım diye verdiğin sözün böylece yerine gelmiş olsun da, Muhammed aleyhisselâmın ümmetinden hiç kimse Cehennemde yanmasın" diyerek din kardeşlerini kendi canından daha çok sevdiğini göstermiştir) buyurdu. Ebû Bekr-i Sıddik'ın da (radıyallahü anh) böyle dua ettiği meşhurdur.