Kur'an-ı kerim, Allahü teâlânın kelâmıdır. Mahlûk, sonradan yaratılmış değildir. Zat-ı ilâhinin sıfatıdır. Kur'an-ı kerim, bu kelimelerden, seslerden çıkan mânalardır. Kelimeler, sesler, kelâm-ı ilâhi değildir. İnsanın kelâmı da kalptedir. Sözlerimiz bunu meydana çıkaran tercümândır. Her dirinin kemâli, üstünlüğü, kelâm sıfatı iledir. Kelâm sıfatı olmazsa, kusurlu olur. Allahü teâlâ da, diri olduğu için, kelâm sahibi olması lâzımdır. Bütün Peygamberler, bütün kitaplar, Allahü teâlânın kelâm sıfatı vardır dedi. Mûsâ aleyhisselâmın ağaçtan işittiği kelime ve ses, kelâm-ı ilâhi idi. Hâfızın sesi ise kelâm-ı ilâhi değildir. Bu sesin manaları, kelâm-ı ilâhidir. Allahü teâlâ, mahlûkların sözünü harfsiz, sessiz işitir. Harfsiz, sessiz olan kendi kelâmını, Arabi dil ile indirdi. Kelâm-ı ilâhide bir değişiklik olmadı. İnsan çeşitli elbise ile, çeşitli sûrette görünür, fakat insanda bir değişiklik olmaz. Allahü teâlânın kelâmı, mahlûkların kelâmı gibi, kelime ve sese muhtaç değildir. Kur'an-ı kerim, bu kelimelere, bu sese mahsûstur. Allahü teâlâ, kelâmını bu kelimelere, seslere kendi yerleştirmiştir. Kur'an-ı kerim, Levhilmahfûzda da, bu kelimeler ile, bilmediğimiz bir hâlde yazılı idi. Mahlûk değildi.

Cebrâil aleyhisselâm harfli, sesli olarak, Resûlullah efendimizin bâzen mübârek kulağına, bâzen de harfli ve sessiz olarak, doğruca kalbine okudu, yerleştirdi. Yoksa manalar kelimesiz olarak mübârek kalbine ilhâm edilmiş, Muhammed aleyhisselâm da, Arabi konuştuğu için, bu kelâm-ı ilâhiyi, kendisi, bu kelime ve seslerle söylemiş değildir. Evet, bu şekilde de vahyoldu. Kelâm-ı ilâhi mübârek kalbine vahyedildi ve bunu kendisi, belirli kelime kalıplarına sokarak söyledi. Bunların manası, Allahü teâlâdan; kelimeleri, sesleri ise, Muhammed aleyhisselâmdan oldu ki, bunlara (Hadis-i kudsi) denildi. Kur'an-ı kerimi, hadis-i kudsi ile karıştırmamalıdır.