Ebü'l-ferec Abdülvâhid Şîrazî

Allahü teâlâ, Kur'an-ı kerimde eshâb-ı kirâmı çok yerde övmektedir: Tevbe, Mâide ve Mücâdele ve Beyyine sûrelerinde buyuruyor ki: (Biz onların her birinden râzıyız. Onların her biri de, Allahü teâlâdan râzıdırlar.) Demek ki, hem sevmiş, hem de sevilmişlerdir. A'raf ve Hicr sûrelerinde meâlen, (Biz azimüşşân, onların kalblerindeki gıl ve gışşı nez' ettik) buyuruyor. Yâni kalblerindeki kin, hıyânet ve birbirlerine düşmanlık gibi şeyleri kökünden çıkarıp attık. Enfâl sûresinde, cenâb-ı Hak, Resûl-i Ekremine meâlen buyuruyor ki: (Sana, Allahü teâlâ ve müminlerden sana tâbi olanlar kâfidir) ki, o vakit, Sahâbe-i kiram pek az idi. Âyet-i kerimenin mânasına iyi dikkat edilirse, Sahâbe-i kiramın büyüklüğü ve derecelerinin yüksekliği anlaşılır. Her biri din-i islâmın yayılmasında, Server-i âleme kâfi oluyorlar. Allahü teâlâ, onların ismini, kendi isminin yanına getirerek buyuruyor ki: Hakikatte ben sana yetişirim ve onlar benim kifâyetimin mazharı olur. Görünüşte onlar sana kifâyet eder. Başkasının yardımına lüzûm ve ihtiyaç kalmaz.

Feth sûresinde, cenâb-ı Hak meâlen buyuruyor ki: (Ağaç altında sana bi'at eden, [yâni emirlerini kayıtsız şartsız yapmaya söz veren] mü'minlerden Allahü teâlâ râzıdır) ki, bunlar Sahâbe-i kiram idi (ve onlara Sekine, [yâni tumâninet, kalplerine kuvvet] veriyor ve sana olan sevgilerini, sıdk ve ihlâsı biliyor ve onları yakın bir feth ve zafer ile sevaplandıracağını müjdeliyor.) Hudeybiye Anlaşmasında, Sidre yâhut Sümre ağacının altında yapılan söz vermeye işarettir. Sahâbeden her birinin rıza-i ilâhiye mazhar olduğu ve kalplerinin temiz ve hâlis olduğu ve sekinenin inzâli ve Feth-i karib ile sevaplandırılacaklarını bildirmesi, mertebe ve şânlarının büyüklüğüne açık bir şâhittir.