Ebü’l-hasen Bûşencî

"İnsanın yalnız iken de haram olan bir şe­yi yapmaması ve içi ile dışının bir olma­sı ise mürüvvettir. Tevhid, Allahü tealayı, O'nun kendisini bize tanıttığı gibi tanımak, son­ra da O'ndan başkasına ihtiyaç duyma­maktır. Tövbe de işlenen günah hatır­landığında ondan haz almamaktır."
"İnsana en büyük bela kendisinden gelir, insan için hayır arızi, şer asli sıfattır. İçi dışından iyi olan veli, içi dışı aynı olan âlim, içi dışından kötü olan cahildir."
"Ta­savvuf, hürriyet, fütüvvet ve cömert­likte samimiyet, ahlakta kibarlıktır. Fakat bugün tasavvufun ismi var, ha­kikati yoktur; oysa eskiden hakikati var­dı ama ismi yoktu."
"Saadet" Cennetlik olmak demektir. "Şekavet", Cehennemlik olmak demektir. Saadet ve şekavet, Allahü teâlânın iki hazinesi gibidir. Birinci hazinenin anahtarı, tâat ve ibadettir. İkinci hazinenin anahtarı, mâsiyet yani günahlardır.
Din, dünya ve ahiret saadetinin başıdır. Hidayet ve tevfik Allahü teâlâdandır. Ancak, kul hidayete ve tevfike vesile olacak sebeplere yapışmakla memurdur. Denilmiştir ki: "Rabbin lütfu ve ihsanları pek çoktur. Onun için bunları isteyiniz ve arayınız. Kalb; din, iman, ilahi marifetler ve güzel haller ile iyi olur. Dil ise, İslâm, doğruluk, hak söz, iyiliği emretmek ve kötülükten menetmekle ve daha başka güzel şeyleri söylemek, gıybet ve koğuculuk gibi kötü işleri terk etmekle güzelleşir ve iyi olur. Diğer azalar ise, tâatları yerine getirmekle, büyük ve küçük günahlardan, haramlardan sakınmakla güzelleşir. Bu iyi hallerin hepsi, kul tarafından istenir ve aranır. Ancak meydana gelmeleri, hasıl olmaları, Allahü teâlânın hidayeti ile olur.
İnsanlarla iyi geçinip, onlara sevgi göstermek, aklın yarısıdır. Her hayır iyiliği çeker, fakat bunda da haddi gözetmek lazımdır. Tevazu yapıyorum diye nefsi ayaklar altına da atmamak, kibir de göstermemek gerekir, insanlara karşı sevgide güzel olan, vasati durumda bulunmaktır.