Ebü'l-velîd Tayâlisî
Hazreti Ali (radıyallahü anh) şöyle anlattı: "Önce en yakın akrabalarını (Allahın dinine davet ederek kendilerine öğüt ver de Cehennem azabı ile) korkut" meâlindeki, Şuarâ sûresi ikiyüzondördüncü âyet-i kerimesi nâzil olunca, Resûlullah "sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem" efendimiz beni yanına çağırarak;
"Ey Ali! Bir koyun budu al ve yemek yap. Sonra da Hâşimoğulları sülalesini de davet et" buyurdu.
Gelen misafirler kırk kişi civarındaydı. Resûl-i ekrem onları yemeğe buyur etti ve yemeği ortalarına koydu. Aralarında bir kuzuyu tek başına yiyecek olanlar bulunmasına rağmen yiyip doydular.
Sonra süt dolu bir maşrapa geldi. Hepsi kanıncaya kadar sütten içtiler. Sonra içlerinden biri; "Böyle bir sihir görmedik" dedi. Bunu söyleyen, Resûlullah efendimizin amcası Ebû Leheb idi. Resûl-i ekrem, bana yine;
"Yâ Ali! Bir koyun budu ile yemek yap. Bir bakraç da süt hazırla" buyurdu... Ben ertesi gün de söylenilenleri hazırladım. Yine Hâşimoğullarını davet ettik. İlk gün gibi, gelenler, et yemeğinden yediler ve sütten içtiler. Yemek ve süt, o kadar kişiye yetti ve arttı bile. İçlerinde biri yine; "Bugüne kadar böyle büyük bir sihir görmedik" dedi. Resûl-i ekrem bana;
"Yâ Ali! Bir koyun budu ile bir tencere yemek yap. Bir bakraç da süt hazırla" buyurdu. Ben yine emredileni yaptım. Sonra bana;
"Yâ Ali! Bana Hâşimoğullarını topla!" buyurdu. Onları çağırdım. Onlar hazırlanan yemekten yediler ve sütten içtiler. Resûlullah "sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem" efendimiz onlara;
"Hanginiz, benim tebliğ ettiğim dini yaymada bana yardım edecek?" buyurdu. Bütün topluluk, ben dahil susuyorduk. Server-i âlem sözünü tekrarladı. Bunun üzerine ben; "Ben yardım ederim yâ Resûlallah" dedim. O da; "Sen mi yâ Ali? Sen mi yâ Ali?" buyurdu. Ben, o zamanlar sülalemin en çelimsiziydim...