Emevi Halifelerinden Süleyman Bin Abdülmelik
Bunun üzerine Ömer bin Abdülaziz "Ey müminlerin emiri! Sabretmeniz gerekir. Yoksa, ecir ve sevâbınız boşa gider" dedi. Recâ bin Hayve de; "Ey müminlerin emiri! Sizin bu derece, aşırı bir üzüntüye kapılmanıza, bir mânâ veremiyorum. Ortada o kadar önemli bir mesele yok. Resûlullah efendimizin, ezvâc-ı mutahharasından olmakla şereflenen Mâriye vâlidemizden, İbrâhim adında bir oğulları olmuştu. Fakat daha küçücük iken vefât etmişti. Resûlullah efendimizin mübârek gözlerinden yaşlar akıp; (Göz ağlar, kalb üzülür. Ancak Allahü teâlânın râzı olduğunu söyleriz. Ey İbrâhim, bizler senin için çok mahzûnuz) buyurmuşlardı."
Süleyman bin Abdülmelik, bu sözler karşısında, o kadar ağladı ki, orada bulunanlar bir şey oldu sandılar...
"Benim vaktim doluyor!.."
Aradan yıllar geçti. Süleyman bin Abdülmelik artık son anlarını yaşıyordu. Kendisine bağlı emirleri yanına çağırdı ve onlara son vasiyetini yaptı:
"Emevi hanedanının değerli emirleri! Benim vaktim doluyor. Şu elimdeki kâğıda vasiyetimi yazdım. Benden sonra gelecek olan halifeyi tayin ettim. Halife olarak kendi yerime amcamın oğlu Ömer bin Abdülaziz hazretlerini vasiyet ediyorum. Ona biat etmenizi istiyorum. Haydi, çabuk olun... Biatınızı bildirin!"
Bunları söyledikten sonra ruhunu teslim etti...