Birisine, şeytan devamlı musallat olur ve onu rahatsız ederdi. Bu durumu gelip, Ebü'l-Hasen hazretlerine anlattı. O da; "Şayet yine sana musallat olursa, benim ismimle bağır" dedi. Şeytan kendisine tekrar musallat olmuştu. Ebü'l-Hasen Tevâşi ismini söyler söylemez, şeytan ondan uzaklaştı ve bir daha yanına yaklaşmadı.

Büyük âlim Yâfii, târihinde şöyle demektedir: "Son olarak onun yanına gittiğimde, bir kitaba sığmayacak şekilde, ondan zâhir olan kerâmetlere, ma'rifetlere ve sırlara şâhid oldum."

Bu mübarek zat, sohbetlerinde buyurdu ki:

"Şerefli kimse hâin olmaz. Akıllı kimse yalan söylemez. Mümin gıybet etmez. Babalar, oğullarına, ölüler, dirilere, güzel ahlâktan daha üstün bir şey bırakmamıştır. Çok gülmek, insanın heybetini, fazla şaka, mürüvvetini (faydalı olmak ve iyilik yapmak arzusunu) giderir. Bir mevzû üzerinde duran kimse, o şeyi iyi bilir. Meclisinizi, yeme içme bahsinden uzak tutunuz. Çünkü ben, karnını düşünene çok kızarım."

Dahhâk bin Kays hazretlerinin hilmini, insanlar çok beğenirlerdi. O ise: "Ben sizin gördüğünüzü görmüyorum. Yalnız ben çok sabırlıyım" derdi. "Düşüklerinize ikram ediniz ki, kendinizi ardan (utanmadan) ve nârdan (ateşten), korumuş olursunuz. Hilmi, bana insanlardan daha yardımcı buldum. Meliklerin dostu olmaz. Yalancının da vefası olmaz."

"Hased, her türlü şerrin anahtarıdır. Gadab, insanı, özür dilemeye ve ayağın sürçmesine götürür."

"Gündüzünde iyilik yapana bu, onun gecesi için kâfidir. Gecesinde iyilik yapana da bu onun gündüzünde yeterlidir. Şehvetini terk etme husûsunda samimi olanın kalbinden, Allahü teâlâ şehveti giderir, insanı Allahü teâlâdan alıkoyan mal, evlâd gibi şeyler, insan için bereketsiz ve hayırsızdır. Dünyâdan kaçanı, dünyâ arar, bulur. Dünyânın peşinden koşandan da, dünyâ kaçar. Gecenin bir kısmını ibâdetle geçiremeyen kimse, hiç olmazsa gündüzünde bir eksiklik yapmasın. En faziletli amel, nefsin arzu ve isteklerine muhalefettir. Lokman Hakim oğluna 'Ey oğul! Dünyaya sana zarar verecek şekilde dalma' buyurdu."