"Geçenlerde Samsun'dan bir arkadaş geldi ve şunları anlattı; oradaki bir işadamı; 'Enver Beyin maiyetine ve onların da Enver Beye olan sevgisini çok kıskanıyorum. Ben de onun gibi olacağım' demiş. İşçilerine iltifat ediyor, maaşlarını artırıyor, bol yemekler veriyor, onlarla beraber yemek yiyormuş. Fakat arkasını dönünce hiçbirini bulamıyormuş. Bu duruma sinirlenmiş ve arkadaşımıza 'Enver Ören çalışanlarına benden daha fazla ne veriyor onu merak ediyorum. İşçilerime ne varsa verdim. Yine de beni sevmiyorlar' demiş... Arkadaşımız İstanbul'a geldi ve bana bunları anlattı. Akşam eve geldiğimde Mübarek hocamıza ben de aynen anlattım ve; 'Buna ne cevap verelim efendim' dedim. Hocamız buyurdular ki:

-Allah için olan işte, sevgi olur. Dünya menfaati için olan işte, sevgi olmaz. Çünkü Allahü teâlâ dünyayı sıkıntı, üzüntü, kıskançlık, felaket için yaratmıştır. Ancak bu berbat bataklıktan kurtulanlar rahat nefes almış, neşelenmiştir. Onun için Enver Bey hep gülüyor..."

Bir tanesi de, "Sayın Ören Allah aşkına söyle, sahiden mi yoksa yalandan mı gülüyorsun? Çünkü, herkesin derdi olduğu için kan ağlıyor. Sen hep gülüyorsun" demişti. Cevap olarak şöyle dedim;

"Allah için söylüyorum ki; ben içimden gülüyorum. Ben, ahiret için bütün hazırlıklarımı tamamladım, bu yüzden neşeliyim. Bir memlekete gidecek olan bir insan eğer çantasını, pasaportunu hazırlamışsa, bileti de yanında ise, bu adam bineceği vasıtayı neşeyle bekler. Fakat, yola çıkacak ama parası, pasaportu, hatta vakti de olmayan bir adamın telaşı ile, Enver Abinin neşesi bir olur mu?.."