Resûl-i ekrem efendimiz (sallallahü aleyhi ve selem) ile tevessül, istigâse ve teşeffü', yani Resûlullah efendimizi Allahü teâlâ katında vesile etmek, O'nun yardımını ve şefaatini istemek caizdir. Ömer bin Hattâb'ın (radıyallahü anh) rivâyet ettiği hadis-i şerifte, Resûlullah şöyle buyurdu:

"Âdem aleyhisselâm zelleyi itirâf edince; 'Yâ Rabbi! Muhammed aleyhisselâmın hakkı için beni bağışla' dedi. Allahü teâlâ; 'Ey Âdem! Sen Muhammed aleyhisselâmı nereden biliyorsun! Ben henüz Onu yaratmadım' buyurdu. Bunun üzerine Âdem aleyhisselâm; 'Şuradan biliyorum ki; sen beni yed-i kudretinle yaratıp bana rûh üflediğin zaman, başımı kaldırıp, Arş üzerinde (La ilahe illallah Muhammedün Resûlullah) yazılmış olduğunu gördüm. Bildim ki, sen, hiç kimsenin ismini, şerefli isminin yanına getirmezsin. Ancak en sevdiğin kulunun ismini getirirsin' dedi. Bunun üzerine Allahü teâlâ; 'Ey Âdem! Doğru söyledin. O, bana halkın en sevgilisidir. Mademki Onun hürmetine benden mağfiret istedin, gerçek olarak ben de seni affettim. Eğer Muhammed olmasaydı, seni yaratmazdım' buyurdu."

Şüphesiz, Resûlullahın Allahü teâlânın katında çok yüksek derecesi vardır. Âdette bile durum böyledir. Bir kimsenin diğer bir kimsenin yanında kıymet ve derecesi çok olursa, onun hiçbir sözünü reddetmez. Hattâ başka birisi, onun ismini söyleyerek o kimsenin yanına gittiği zaman, onun isteğini. İsmini veya selâmını getirdiği o şahsın hatırı için yerine getirir. Hâlbuki ismini veya selâmını getirdiği şahıs orada mevcut değildir. Yaratılmadan önce Resûlullah ile tevessül etmek de böyledir. Burada sâdece Allahü teâlâdan istenmekte, duâ yalnız Allahü teâlâya yapılmaktadır.

Sevilen ve kadr-ü kıymeti yüksek olan kimseyi zikretmek, yapılan duânın kabûlüne vesile olmaktadır. Nitekim rivâyet edilen sahih duâlarda da durum böyledir. Meselâ bu duâlardan birisi şöyledir: "Senin her isminle, senin esmâ-i hüsnân ile senden isterim. Senin Allah olman hürmetine senden isterim. Gazâbından rızâna, cezandan afiyet vermene sığınırım. Senden sana sığınırım."