Faiz, dinimizde kati haram olanlardandır. Bir Müslümana bir miktâr fazla ödemesi şartı ile borç verildikte, ödenilen paranın fazlası fâiz olmakla kalmıyor, evvelce yapılan mukâvele, sözleşme fâiz oluyor! Böyle bir mukâvelenin kendisi haramdır ve haram sebebi ile alınan her şey de haramdır. O hâlde, yüz dirhem borç verip, karşılığında, yüzon dirhem almak şartı ile yapılan akit, yâni pazarlık haram olup, alınan yüzon dirhemin hepsi fâiz olur, haram olur.

Fâiz ile para almaya ihtiyacı olanlara gelince, ribânın haram olduğu Kur'an-ı kerimde ve hadis-i şeriflerde açıkça yazılıdır ve umûmidir. Yâni ihtiyacı olana da, olmayana da haramdır. İhtiyâcı olanları ayırmak, Allahü teâlânın ve Peygamberimizin emirlerini değiştirmek olur. İhtiyacı olanların fâiz ile borç alması câiz olur, sözünü doğru kabul etsek bile, eğer her ihtiyacı olana câiz dersek, fâizin haram edilmesine sebep kalmazdı. Çünkü, herkesi, fâiz ile para almaya götüren, elbette bir ihtiyaçtır. Kimse ihtiyacı yokken, kendi zararına iş görmez ve hakim olan, hamid olan Allahü teâlânın bu emri faydasız ve lüzûmsuz olurdu. Allahü teâlânın kitabı olan Kur'an-ı kerime böyle iftirâda bulunmak, çok çirkin bir cesarettir.

Farz-ı muhâl olarak her ihtiyacı da özür kabul edersek, ihtiyaç, lüzum demektir. Lüzumun da bir miktârı ve derecesi vardır. Ziyâfet vermek için fâiz ile ödünç almak ihtiyaç değildir ve buna zarûret yoktur. Meselâ bir cenâze için yalnız kefen ihtiyaçtır, buyurmuşlardır. Onun ruhu için helva pişirmek ihtiyaç değildir, buyurmuşlardır. Hâlbuki onun sadakaya ihtiyacı her ihtiyacın üstündedir. Böyle olunca, fâiz ile para alanların ihtiyaçları, ihtiyaç olur mu, olmaz mı ve böyle para ile hazırlanan yemekleri yemek helâl olur mu?

Âilenin çok kişi olmasını ve askerliği ihtiyaca bahâne etmek ise, Müslümanlığa yakışacak bir şey değildir. Eğer denirse ki, bugün helâl lokma bulmak mümkün olmuyor. Evet bu söz doğrudur. Fakat, mümkün olduğu kadar haramdan kaçmak lâzımdır.