Gecenin bir kısmında dışarı çıkar ve şöyle seslenir: "Hayret ediyorum, Cenneti isteyen kimse ve Cehennemden kaçan kimse nasıl uyur!.."

Mûsâ (aleyhisselam), "Yâ Rabbi! Seni nerede arayayım?" diye suâl edince Allahü teâlâ "Beni, kalpleri kırık olanların yanında ara. Çünkü ben, her gün onlara yaklaşırım. Eğer böyle olmasaydı, helak olurdunuz" buyurdu.

"Gülerek günah işleyen, ağlayarak Cehenneme girer." Ali bin Ebi Tâlib'i (radıyallahü anh) rüyada gördüm. "Dünyâya rağbet etmeyip, âhırete rağbet edenlere ne mutlu. Onlar, yeryüzünü yaygı, toprağını yatak, suyunu güzel bir rızık edinirler. Devamlı Kur'ân-ı kerim okurlar, duâ edip yalvarırlar. Bunlar onların şiarları ve alâmetleridir" buyurdu.

Ebüdderdâ (radıyallahü anh); "Bilmeyen kimseye bir defa yazıklar olsun. Bilip de amel etmeyene ise, yedi defa yazıklar olsun" buyurdu.

Mâlik bin Dinar buyuruyor ki: Bir kitapta okudum. Allahü teâlâ "Dünyâyı sevdiği vakit âlime vereceğim en küçük ceza, kalbinden bana yalvarırken duyduğu tadı çıkarmamdır" buyuruyor.

Şöyle hikâye olunur: İblis (Şeytan) Firavun'un sarayına girmişti. Onu istirahat ettiği yerde buldu. Kapıyı çaldı. Firavun, "Sen kimsin?" dedi. Şeytan, "Sen, bir de ilahlık davasına kalkıyorsun. Hiç Rab olan, kapının arkasındaki kimseyi bilmez mi?" dedi. Firavun şeytana, "En şerlimiz kim?" diye sordu. Şeytan, "Sensin" deyince, Firavun "Neden?" diye sordu. Şeytan, "Çünkü ben, bir anda doğu ve batıyı dolaşıyorum da, sana kul olmuyorum. Sen ise, kusurlar ve eksiklerle dolu olduğun hâlde, "Ben sizin en büyük rabbinizim" diyorsun. Sen böyle iken, ben senden daha kötü nasıl olurum?" dedi. Şeytan, bu konuşmalar ile Firavun'un tutmuş olduğu yanlış yolu bırakıp, aklını başına toplamasından korkup, sözüne şöyle devam etti: "Bilmiyor musun bizden daha kötüsü kimdir?" deyince, Firavun "Hayır" cevâbını verdi. Bunun üzerine şeytan, "Dünyalık elde etmek için, âhıret amelleri yapan kimsedir" dedi.

Bu mübarek zat, vefatından kısa bir zaman evvel bir kabristana gitti. Dedi ki: "Ey yalnızlık diyârı! Senin bulunduğun yer, sonunda harap olmayı konuşur, senin binân toprakta kurulur. Senin yerin yakındır. Fakat, içinde bulunan ise insanlardan pek uzaktır, artık onlarla irtibâtı kalmadı. Komşuluk ziyâretleri de sona erdi."