Hadîs Ve Fıkıh âlimi Meymûn Bin Mihrân
Derken Hasan-ı Basri'nin evine vardılar. Amr kapıyı çaldı, kapıyı bir cariye açtı ve Amr'a hitaben:
"Kim bu ihtiyar" dedi.
"Bu ihtiyar benim babamdır."
Bu sefer cariye Meymun'a dönerek şöyle sordu:
"Seni bu kötü zamana bırakan sebep nedir?"
Cariyeden bu sözleri işiten Meymun ağlamaya başlar. Ağlama sesini içeriden duyan Hasan-ı Basri kapıya çıkar. Karşısında Meymun bin Mihran'ı görünce sevinir ve hasretle kucaklaşırlar. Sonra hep birlikte evin içine girerler. Meymun bin Mihran;
"Ey Hasan! Kalbimde katılık hissediyorum, bana yardım et de kalbim yumuşasın" der.
Hasan-ı Basri hazretleri bunun üzerine şu âyet-i kerimeleri okur:
"Gördün mü? Onları senelerce faidelendirmiş olsak... Sonra onlara tehdit edilmiş oldukları şey gelecek olsa... O faidelenmiş oldukları şey, onları neden kurtarabilir?" (26/205, 206, 207)
Ayet-i kerimeyi dinleyen Meymun bin Mihran bayılıp düştü. Ayılınca cariye odaya girdi ve orada bulunanlara şöyle dedi:
"İhtiyar çok yoruldu, artık dağılsanız iyi olur."
"BENİ İYİ DİNLE OĞLUM!"
Ev sahibinden izin alarak Meymun oğlu ile birlikte evden ayrılır. Amr babasına der ki:
"Ey babacığım! Ben Hasan-ı Basri'yi gördüğümden daha büyük bir zat olarak biliyordum."
Meymun oğlunun göğsüne bir yumruk vurarak şöyle dedi:
"Beni iyi dinle oğlum! Hasan-ı Basri bize öyle bir âyet okudu ki; eğer o âyet-i kerimeleri kalbinle dinlemiş olsaydın, kalbinde hiçbir hastalık kalmazdı."
Meğer bunlar onun son sözleriymiş. Bunları söyledikten kısa bir zaman sonra vefat etti...