Hâfız, Ne Söylersen Kitaptan Söyle
Mahmûd Sâmini hazretleri tütün içerdi. Talebeleri arasına yeni katılmış olan Osman Bedreddin Efendi (İmâm Efendi) hocasının tütün içmesine kalben itirâz etti... Yine bir gün sohbet esnâsında Osman Bedreddin hocasının tütün içmesini kalben hoş karşılamadı. Mahmûd Sâmini ona dönerek; "Bizim tütün çubuğumuzu düşüneceğine, Allahü teâlâyı düşün ve zikret. O'nu an ve O'ndan başka da bir şey düşünme" dedi. Bu söz üzerine Osman Bedreddin tövbe ederek, kalben büyük bir bağlılıkla hocasına bağlandı. Mahmûd Sâmini hazretleri Palu'da 1895 (H.1313) senesinde vefât etti.
Buyurdu ki: Bir şeyhte üç şeye dikkat ediniz. 1- Kendine dünyâlık verildiğinde, hoşuna gider mi? 2- Sünnetlerle amel ediyor mu? Sünnetlere ne derece uyuyor. 3- En çok neyi seviyor. Eğer dünyalıktan hoşlanıyor, sünnete ittibar etmiyor, dünyâdan bahsedip, âhiretten ve Allah'tan konuşmuyorsa, işinize yaramaz, ondan uzak olunuz.
Talebesi ve halifesi Osman Bedreddin Efendi der ki: Biz onsekiz sene yüksek huzûrlarına gittik geldik. Kendine bir büyüklük isnâd ettiklerini katiyyen görmedik. Hiç kimseden de işitmedik. Kendini şeyh saymadı. Buna rağmen pek heybetli ve azametli görünürdü. Çok kere buyururdu ki: Dünyânın ne kadar harab olduğunu benden anlayın. Bir zaman Şeyh Ali Efendi (Sebti hazretleri) gibi bir zât-ı muhterem bu halkı Hak teâlâ hazretlerine davet ve irşad buyururlardı. Şimdi ise bu halka söz söylüyoruz. Heyhât!
"Kıyâmet günü peygamberlerin ümmetlerinin çokluğu ile iftihar ettikleri, sevindikleri gibi, biz de ihvânımızın (din kardeşi) çokluğu ile iftihâr ederiz, sakat olsalar, pek işe yaramaz hâlde bulunsalar bile."
Talebesi Osman Bedreddin Efendiye buyurdu ki: "Hâfız, ne söylersen kitaptan söyle. Bunda iki fayda vardır: 1) Sen aradan çıkarsın, sana gurur gelmez. Zirâ söylediğin söz, senin değil, başkasınındır. 2) Birisi itiraz ederse, başkasının sözü olduğu için yine senin nefsin araya girmez. Bu sûrette insana hiddet ve can sıkıntısı da gelmez. Söylediğin söz, doğru ise de, yanlış ise de, kitabın sâhibine aittir."