Hamza-i Kebir

İslam dini, insanların muaşeretine (birbiriyle görüşüp konuşmalarına, toplum halinde medeniyet üzere yaşamalarına) büyük bir önem vermiştir. Müslümanların birbirleriyle geçinmelerinde samimiyet, tevazu, sadelik, zorlanmama, karşılıklı yardım, nezaket, saygı, sevgi ve hayırseverlik bir esastır. Dinimizde insanlar ile geçinmenin çeşitli yönleri ve dereceleri vardır. Bunların bir kısmı şunlardır:

1) Bir Müslüman daima tatlı dilli güler yüzlü bulunur. Hiçbir kimseyi asık bir yüzle karşılamaz. Bir hadis-i şerifte şöyle buyurulmuştur: "Şüphe yok ki, Allah yumuşak huylu, açık yüzlü kimseyi sever."

2) İnsanlara eziyet vermekten kaçınmalıdır. Bir hadis-i şerifte şöyle buyurulmuştur: "Müslüman odur ki, dilinden ve elinden Müslümanlar selamette bulunur.

3) İnsanların eziyetlerine katlanmak, kötülüğe karşı iyilik yapmalıdır. Bir hadis-i şerifte şöyle buyurulmuştur: "Sıddikların derecelerine yükselmek istersen, senden ilgiyi kesene bağlan, senden esirgeyene sen ver, sana zulmedeni de bağışla."

4) Müslümanlar arasında bir dargınlık olursa hemen barışırlar, birbirlerinden üç günden ziyade ayrı kalmazlar. Müslümanların gönüllerinde düşmanlık ve kin duyguları yaşamaz. Bir hadis-i şerifte şöyle buyurulmuştur: "Üç günden ziyade kardeşine dargın kalmak bir Müslümana helal olmaz."

5) Bir Müslüman, iki din kardeşi arasında her nasılsa bir dargınlık olduğunu görünce aralarını bulmaya ve küskünlüğü gidermeye çalışır. Bir hadis-i şerifte şöyle buyurulmuştur: "Sadakanın en faziletlisi, dargınların aralarını bulup düzeltmektir."

6) Bir Müslüman gerektiğinde dostlarını, din kardeşlerini arkalarından savunur. Onlar hakkındaki yanlış fikirleri düzeltmeye çalışır. Bir hadis-i şerifte şöyle buyurulmuştur:

"Bir kul, kardeşine yardımda bulundukça, kendisine de Allah daima yardım eder."