Hazreti Ali (radıyallahü teâlâ anh) anlatır: Çok hastaydım. Resûlullah "sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem" efendimizin huzuruna geldim. Beni kendi yerine oturttu. Dua ederek ayağa kalktı. Elbisesinin bir tarafını üzerime attı. Sonra da, "Ey ibn-i Ebi Tâlib! Bir şeyin yok, iyi oldun, kendim için istediğim her şeyi senin için de istedim. Allah her istediğimi verdi. Ancak bana, senden sonra Peygamber gelmeyecek dendi" buyurdu. Kalktığımda kendimi o kadar iyi hissettim ki, sanki biraz önce hasta olan ben değildim... Yine hazreti Ali rivayet etti: Resûlullah efendimiz yatağında şöyle dua ederdi: "Allahım, ben, idaren dışına çıkamayan bütün hayvanların şerrinden, senin kerim olan cemaline, hükmüne ve ilmine sığınırım. Allahım, günahkârı da, borçluyu da sen meydana çıkarırsın. Allahım, sen ordunu hezimete uğratmazsın. Vaadinden dönmezsin. Senin kuvvetinin yerini hiçbir kuvvet tutamaz. Seni tesbih ederim. Allahım, sana hamdederim." Yine hazreti Ali rivâyet etti: Bir gece Resûlullah efendimizin yanında kaldım. Namazı bitirip, yatağa girdiğinde şöyle dua ettiğini duydum: "Allahım, senin cezalarından senin affına sığınırım. Allahım, ne kadar uğraşsam seni övmeye gücüm yetmez. Sen, kendini övdüğün gibisin." Ensârdan Ebû Sa'id (radıyallahü teâlâ anh) anlatır: Çoluk-çocuk açlıktan muzdarip olduk. Ailemin de teşvikiyle Resûlullah efendimize gidip bir şeyler istemeye karar verdim. Huzurlarına varınca ilk olarak şu mübarek sözlerini duydum: "Kimin gözü tok olursa, Allah onu zengin kılar. Kim iffetli olursa, Allahü teâlâ onun mükafatını verir. Kim de bizden bir şey isterse, eğer bulabilirsek hiç esirgemeyiz." Bu mübarek sözlerini duyunca, hiçbir şey istemeden Resûlullah "sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem" efendimizin huzurundan ayrıldım. Çok geçmeden durumumuz düzeldi öyle ki, Ensar arasında malı en çok olan biz olduk...