"Resûl-i ekreme (sallallahü aleyhi ve sellem) tâbi olmada ilk adım, O'nun bildirdiklerine tam inanmak ve bunda sabit olmaktır. Bu da ancak kulun, kalbiyle şeksiz, şüphesiz itikad etmesi; dili ile de isteyerek ve rağbetle ikrar etmesiyle mümkündür. Bu tasdik ve ikrarda muhabbet ve ayrıca, Allahü teâlânın zatının bir olduğunda, sıfatlarının da hiç kimsede bulunmadığında, bütün sıfatlarının kâmil ve kadim olduğunda, isimlerinin, sıfatlarının ve fiillerinin idrak, vehim ve fehimden münezzeh, sonradan olmaktan a'raz ve cisim olmaktan uzak olduğunda, bütün âlemlerin, varlıkları O'nun yaratığı olduğunda, zatı ve sıfatları için; nasıldır, nicedir soruları sorulamayacağında, hiçbir bakımdan hiçbir şeye benzemediğinde, hiçbir şeyin hiçbir bakımdan O'na benzemeyeceğinde, Peygamberlerin (salevâtullahi aleyhim) onun elçileri olduğunda, Muhammed Resûlullahın (sallallahü aleyhi ve sellem) bütün Peygamberlerden üstün olduğunda, O'nun söylediklerinin doğru olup, onlarda şüphe edilmeyeceğinde, akıl nasıl olduğunu anlasın anlamasın teslim olmak gerektiğinde, doğru itikâdın bu teslimiyete bağlı bulunduğunda kesin bilgisi olmalıdır.

Kalpte iman bulunduğunun alameti; iyilik yapınca sevinmek, kötülüklerden de nefret etmektir, imanda istikametin alameti; ilim ve iman olarak değil, zevk ve hâl olarak, Allahü teâlâ ve Resûlü o kimse için, bu ikisinden başka herkes ve her şeyden daha sevgili olduğuna yakin hasıl etmektir.

"Allahü teâlâ, Ahzâb sûresi 41. âyet-i kerimede meâlen; "Ey imân edenler, Allahı çok zikredin" buyuruyor. Allahü teâlâ bir kuluna iyilik murad edip, onu iyi kullardan yazınca, onu, kalbiyle birlikte dil ile de zikretmeye muvaffak eder. Onu, dil zikrinden kalp zikrine yükseltir. Hattâ dili sussa, kalbi susmaz, zikre devam eder. Kul, gizli nifaktan kaçınmadıkça buna kavuşamaz. Resûlullah efendimizin; "Ümmetimdeki münafıkların çoğu, Kur'ân-ı kerim okuyanlardan olacaktır" hadis-i şerifi buna işarettir. Bununla, Allahü teâlâdan başkasıyla olmanın, kalbin O'ndan başkasına tutulmasının nifak olduğunu ifade buyurmuşlardır.