Kerîmüddîn Bâbâ Hasan Ebdâlî

"HERKESİN YANINDA OLMAZ!"
İcâzet ile şereflendikten sonra memleketine dönen Kerimüddin Bâbâ Hasan, vazifeye başladı. O memleketin halkından nice kimse onun sâyesinde bu şerefli yolun hakikatine kavuştu. Feyz ve bereketlere mazhar oldular.
Kerimüddin hazretlerinin bulunduğu beldede meşhûr, herkesin kendisine müracaat ettiği, ilim sâhibi Abdünnebi isminde biri vardı. Bu zât bir gün, Kerimüddin hazretlerini yemeğe dâvet etti. Yemekten sonra, istek ve arzusu ile; "Bana büyükler yolunu tâlim eyleyin" dedi. Kerimüddin hazretleri de; "Evin dışındaki mescide gel! Orada sana arzu ettiğini vereyim ve seni büyükler yoluna alayım" buyurdu.
Abdünnebi; "Mescidde herkesin yanında olmaz. Yalnızken söyleyiniz" dedi. Kerimüddin hazretleri, onun zâten meşhûr olduğu için, insanların yanında talebe olmaktan utandığını anladı ve bu işte esâsın nefse muhâlefet etmek olduğunu bildirmek için; "Yalnız yerde olmaz!" buyurdu. Bunun üzerine o zât edebe riâyeti terk ederek; "Ben meşhûr bir kimseyim. Sözüm dinlenir. Eğer bana yalnız yerde, yolu tâlim etmezseniz insanlara sizin bid'at sâhibi olduğunuzu söyler, onların size gelip talebe olmalarına mâni olurum. Böylece kimse size gelmez" gibi şeyler söyleyerek, kendine göre, güyâ Kerimüddin hazretlerini tehdid eder bir ifâde kullandı.

O ALLAH ADAMINI ÜZDÜ!..
Kerimüddin Bâbâ Hasan Ebdâli o münâsebetsiz kimsenin bu sözlerine üzülüp gayrete geldi. "Elinden gelen her şeyi yap! Halka istediğini söyle!" buyurdu...
O kimse de, hakikaten bundan sonra onun hakkında iftirâlara, bozuk sözler sarf etmeye başladı. Büyüklere Allahü teâlânın sevdiklerine karşı gelmenin cezâsı gecikmedi. Bu çirkin işe tevessül etmesinden birkaç gün geçmeden evi barkı harâb oldu. Kısa zaman sonra da kendisi ve oğlu öldü.