Büyük üstadımız İmam-ı Rabbani hazretleri, bir mektubunda şöyle yazmaktadır: Zamanımız, Resûlullah Efendimizin (sallallahü aleyhi ve sellem) nûrlu zamanından çok uzak olduğu için ve kıyâmet vakti yaklaştığı için, bid'atler her tarafa yayıldı. Bid'atlerin zulmeti âlemi kapladı. Resûlullahın sünneti garip kaldı. Din bilgilerini yaymak için çok çalışınız! Resûlullahın şefaatine kavuşturacak, en faydalı şey, bu çalışmaktır. Hadis-i şerifte buyuruldu ki, (Unutulmuş bir sünnetimi meydana çıkarana, yüz şehit sevabı verilecektir). [Burada sünnet, İslamiyetin bir hükmü demektir.]

Son nefesinizin nasıl olacağını çok düşündüğünüzü yazıyorsunuz. Bu üzüntüden kurtulan kimse yoktur. Allahü teâlânın rızasına kavuştuğumu zannetmiyorum diyorsunuz. Bu zandan kurtulmak, vahiy geldiği zamanda idi. Sonraki zamanlarda, ancak bunun alâmetleri ve müjdeleri vardır. Kat'i bilinemediği için, üzüntüsünden kurtulmak mümkün değildir. İbâdetlerimin ve tâatlerimin kabûl olacaklarını ümit etmiyorum. Bu sebebden, ibâdet yapmakta, bâzan gevşek davranıyorum, diyorsunuz. İbâdet yapmamız emrolundu. İbâdet yapmak, birinci vazifemizdir. Kabûl olacağını bilsek de, bilmesek de, ibâdet yapmamız ve yaparken hâsıl olan kusurumuz için, istigfâr etmemiz, kabûl olması için, yalvarmamız lâzımdır. Böylece, kabûl olması ihtimali artar. Vâki olan zulmeti azalır. Nûrâniyeti artar. İbâdet yapmak, sonra istigfâr etmek, kulluk vazifemizdir. Bundan başkası, şeytanın vesvesesidir. Beni seviyor musunuz, diyorsunuz. Sizin bize muhabbetiniz, bizim size olan muhabbetimizin eseridir. Ağacın dallarında bulunan her şey, gövdesinden gelmektedir. Mâide sûresinde, (Allahü teâlâ, onları sever. Onlar da, Onu severler) ve (Allahü teâlâ, onlardan râzıdır. Onlar da, Ondan râzıdırlar) buyuruldu. Kendi muhabbetini ve rızasını, onların muhabbetlerinden ve rızalarından evvel bildirdi...