"Resûlullah efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) ile beraberdik. Bir ara dışarıda bir gürültü ve çocuk sesleri duyduk. Resûlullah efendimiz dışarı baktılar, Habeşlilerin oynadığını, çocukların da seyrettiğini gördüler. Bana;

-Yâ Âişe! Gel seyret, buyurdular. Ben de gidip, çenemi Resûlullah efendimizin mübârek omuzuna dayayıp seyretmeğe başladım. Bir müddet sonra bana;

-Doymadın mı? buyurdular. "Hayır, doymadım" dedim. Maksadım, O'nun yanında ne derece kıymetimin olduğunu anlamaktı... O sırada Hazreti Ömer (radıyallahü anh) göründü. Hemen halk Habeşlilerin etrâfından dağıldı."

"Fahr-i Kâinat efendimiz son hastalığında bana;

-Yâ Âişe! Bana, baban Ebû Bekr'i ve kardeşin Abdurrahmân'ı (radıyallahü anhüma) çağır. Bir vasiyetimi yazdırayım. Çünkü benden sonra birisinin çıkıp, ben halife olmak istiyorum, diye söyleyeceğinden korkuyorum. Hâlbuki Hak teâlâ ve müminler Ebû Bekir'den başkasının halife olmasını istemezler, buyurdu."

"Resûlullah efendimiz evinde yatıyordu. Mübârek baldırları, yani mübârek topukları ve dizleri arası açık idi. Hazreti Ebû Bekir (radıyallahü anh), kapıya gelip izin istedi. Habib-i ekrem izin verdiler. Hâllerini değiştirmediler. Sonra Hazreti Ömer (radıyallahü anh) gelip izin istedi. Ona da izin verdiler. Mübârek baldırları açık olarak yattıkları vaziyette sohbet ediyorlardı. Hazreti Osman (radıyallahü anh) gelip izin isteyince, Resûl-i ekrem oturdu ve örtündü. Hepsi gittikten sonra Server-i âleme;

-Babam Hazreti Ebû Bekir içeri girdi, hiç hareket etmediniz. Hazreti Ömer içeri girince yine aynı vaziyette durdunuz. Hazreti Osman içeri girince doğrulup oturdunuz ve elbisenizi düzelttiniz. Bunun hikmeti nedir? diye sordum. Cevabında;

-Osman çok hayâ sahibi bir kimsedir. Eğer o hâlde izin verseydim, içeri girip söyleyeceğini anlatmazdı... Meleklerin hayâ ettiği bir kimseden ben hayâ etmez miyim, buyurdular."