Muhammed Hansevî

Peygamberlerin efendisi (sallallahü aleyhi ve sellem) buyurdu ki: "Allahü teâlânın muamelesi bir tarzda değildir. Allahü teâlânın kuluna hangi yoldan saadet ve ferahlık vereceği bilinemez. Nimet yoluyla mı, mihnet (zahmet, sıkıntı) yoluyla mı gelirler, ihsan yolundan mı, bela yolundan mı ulaşırlar bilinemez. Mûsâ aleyhisselâmı, doğduktan sonra ateş tandırına bıraktılar. Sonra sandığa koyup nehre attılar. Sonra düşman eline bıraktılar. Sonra elinde bir kıbtiyi öldürdüler. Sonra gurbete saldılar. Sonra on sene çobanlık yaptırdılar. Gece karanlık oldu. Kara bulutlar geldi. Şimşek çakmaya başladı. Kurtlar geldi, koyunları alıp götürdü. Çok üşüdü. Ateşi yoktu. Çakmak taşlarını ne kadar çaktıysa ateş elde edemedi. Her bakımdan aciz ve çaresiz kalınca, aniden gayblar açıldı ve o; "Benim gözüme bir ateş ilişti" dedi. (Taha-10) Ateş almak için oraya vardığında, bir başka gül açıldı ve; "Haberin olsun, ben senin rabbinim; hemen ayakkabılarını çıkar, çünkü sen, mukaddes Tuvâ vadisindesin. Ey Mûsâ, ben seni peygamberliğe seçtim. Şimdi sana vahyolunacak şeyleri dinle" buyuruldu. (Tâhâ: 12-13)."
*İnsan kendisi ile meşgul olursa, nefsini manevi kirlerden ve kötülüklerden alıkoyar. Nefsine iyi ve övülen güzel hasletleri ve sıfatları kazandırır. Bu vesile ile Allahü teâlâya yakın kimselerden olur. Hem, insanlarla uğraşmakta hayır ve fayda yoktur.
*Selamet, insanlardan uzak olmaktadır. İnsan evinden çıktığı zaman, her türlü rezalete bulaşır ve kötü işler yapar. Bu mevzuda şöyle bir şiir yazdım:
"Kalbin kibri, doğru yolu kabul etmeye manidir./Onun için kendini büyük görme, mütevazı ol./Evinde kal, ondan bir karış bile ayrılma./Eğer evden ayrılırsan, pek çok kötülüklerle karşılaşırsın."