Nûr Muhammed Pütnî

Abdest suyunu ve misvâkı hazırlamak gibi hizmetlerle şereflendi. İmâm-ı Rabbâni hazretleri bu yüksek talebesi için; "Şeyh Nûr, ricâl-i gaybdendir", başka bir defâ da; "Şeyh Nûr Muhammed sözümüzü tuttu" buyurmuşlardır. Ona icâzet ve hilâfet verdi. Hindistan'ın büyük şehirlerinden olan Pütne'ye gönderdi. Emre uyarak Pütne'ye giden Nûr Muhammed'in hâli, yapısı, tabiatı, inzivâ ve yalnızlıktan hoşlandığı için, tenhâlarda kendi hâlinde kaldı ve insanlarla görüşmekten çekindi. Onun bu hâli, İmâm-ı Rabbâni hazretlerinin kulağına gidince, bu büyükler yolunun esâsı olan sohbetten kaçmaması icâbettiğini bildirmek için gönderdiği bir mektup şöyledir:
"Allahü teâlâya hamd olsun. O'nun seçtiği, sevdiği kullarına selâm olsun. Ey akıllı kardeşim! Allahü teâlânın emirlerini yapmak ve yasaklarından kaçmak lâzım olduğu gibi, insanların haklarını ödemek ve onlarla iyi geçinmek de lâzımdır. (Allahü teâlânın emirlerini büyük bilmek ve O'nun yarattıklarına acımak lâzımdır) hadis-i şerifi, bu iki hakkı yerine getirmenin lâzım olduğunu göstermektedir. Bu iki haktan yalnız birini gözetmek kusur olur. Bir bütünün bir parçası, onun hepsi demek değildir. Bundan anlaşılıyor ki, insanlardan gelen sıkıntılara katlanmak lâzımdır. Onlarla iyi geçinmek vâcibdir. Kızmak iyi olmaz. Sert davranmak yakışmaz. Beyit:
Seviyorum diyenin, güzel olsa da pek,
Nazlılığı bırakıp, naz çekmesi gerek.
Sohbette çok bulunmuştunuz. Vaaz ve nasihatleri çok dinlemiştiniz. Onun için sözü uzatmıyorum. Birkaç kelime ile kısa kesiyorum. Allahü teâlâ bizi ve sizi İslâmiyetin doğru yolunda bulundursun. Âmin."