İmâm-ı Şâfii hazretleri ilim, zühd, mârifet, zekâ, hâfıza ve neseb bakımlarından zamanındaki âlimlerin en üstünü idi. On üç yaşında iken, Harem-i şerifte; "Bana istediğinizi sorunuz?" derdi. On beş yaşında iken fetvâ verirdi. Zamanının en büyük âlimi olan ve üç yüz bin hadis-i şerifi ezbere bilen İmâm-ı Ahmed bin Hanbel, ondan ders almaya gelirdi. Çok kimse, İmâm-ı Ahmed'e; "Böyle büyük bir âlim iken, kendi çocuğun gibi bir genç karşısında nasıl oturuyorsun?" dediklerinde; "Bizim ezberlediklerimizin mânâlarını o biliyor. Eğer onu görmeseydim, ilmin kapısında kalacaktım. O, dünyâyı aydınlatan bir güneştir, ruhlara gıdâdır" derdi.

Bir kere de; "Fıkıh kapısı kapanmıştı. Allahü teâlâ, bu kapıyı, kullarına İmâm-ı Şafii ile tekrar açtı" dedi.

Bir kerre de; "İslâmiyete, şimdi Şâfii'den daha çok hizmet eden birini bilmiyorum" dedi.

İmâm-ı Ahmed, yine buyurdu ki: "Allahü teâlâ her yüzyılda bir âlim yaratır, benim dinimi, herkese onun ile öğretir" hadis-i şerifinde bildirilen âlim, İmâm-ı Şâfii'dir.

Hadis-i şerifte; "Kureyş'e sövmeyiniz. Zirâ Kureyşli bir âlim, yeryüzünü ilimle doldurur" buyuruldu. İslâm âlimleri bu hadis-i şerif, İmâm-ı Şâfii'nin geleceğini bildirmiştir, demişlerdir.

İmâm-ı Şâfii'nin simâsı, gâyet güzel ve sevimli idi. Üstün bir zekâya ve kâbiliyete sâhipti. Peygamber efendimizin (sallallahü aleyhi ve sellem) sünnetine son derece riâyet ederdi. İlmi, tevâzusu, heybet ve vekarı ile kalplere tesir ederdi. Kur'ân-ı kerim okurken dinleyenler kendinden geçerdi. Orta hâlli giyinirdi. Heybetli bir görünüşü vardı. O bakarken, yanındakiler su dahi içemezlerdi. Yüzüğünde, (el-bereketü fil-kanâ'ati=Bereket, kanâat etmektedir) yazılı idi.

Bir kere ders verirken, ders esnasında on defâ ayağa kalktı. Sebebini sorduklarında, buyurdu ki: "Seyyidlerden bir çocuk, kapının önünde oynuyor. Kapının önüne gelip, kendisini gördüğüm zaman, ona hürmeten ayağa kalkıyorum. Resûlullah'ın torunu ayakta dururken oturmak revâ değildir."