Sırrî-yi Sekatî
Bağdât'ta bir dükkânı vardı. Ticârette yüzde beşten fazla bir kâr almazdı. Bir defasında altmış altına bâdem aldı. Bâdem birden pahalılaştı. Tellâl, bâdemleri doksan altına satmak istedi. Sırri-yi Sekati hazretleri, "Ben âdetimi bozmam, ancak 63 altına satarım" dedi. Tellâl ise bunu kabûl etmeyip malları satmadı.
Bir gün Lübnan'dan biri gelip; "Falan zâtın size selâmı var" dedi. Sırri-yi Sekati hazretleri buyurdu ki: "O kişiye bizden selâm söyle. İnsanlardan uzaklaşıp dağ başında oturması, yalnız ibâdetle meşgûl olması uygun değildir. Hak âşığı dediğin, çarşıda, pazarda alışverişle de meşgûl olur ve bu esnâda bir an olsun Allahü teâlâdan gâfil olmaz. İnsanlara hizmet etmesi de ibâdettir. Kişinin zarûri ihtiyaçlarını karşılaması tevekkülüne mâni değildir..."
Ebü'l-Abbâs bin Mesrûk şöyle anlatır: "Sırri-yi Sekati'yi son hastalığında ziyârete gittik. Yanında uzun süre oturduk. Halbuki karnında bir sancı vardı. Yanından ayrılırken, "Bize duâ edin" dedik. Ellerini kaldırdı ve şöyle duâ etti:
"Yâ Rabbi! Bunlara hasta ziyâretinin nasıl olacağını öğret!"
"Yelpaze neylesin!.."
Cüneyd-i Bağdâdi hazretleri anlatır: "Dayım Sırri-yi Sekati hazretlerinden ziyâde ibâdet ehli kimse görmedim. Allahü teâlâdan hiçbir zaman gâfil olmadı. Yetmiş yıl, hiç kimse onun ayaklarını uzatıp yattığını, edebe uymayan bir hareketini görmedi. Gece gündüz Allahü teâlânın huzûrunda olduğunu düşünür ve her zaman edepli bir şekilde otururdu. Ancak ölüm hastalığında yatağa uzanabildi. Son anlarında onu ziyârete gittiğimde "Dayıcığım nasılsın?" diye sordum. O da, "Bendeki hastalıktan tabibe nasıl şikâyet edeyim? Zira bana gelen, ondan geldi" dedi. Bunun üzerine yelpaze ile kendisini biraz serinletmek istedim. Bana, "Ciğerleri yanan birine yelpaze tesir eder mi?" buyurdu...