-Ebû Osman Hayri şöyle buyurdu: "Allahü teâlâya karşı edeb, ondan devamlı korku üzere bulunmak ve O'nu murâkabe üzere olmaktır. Resûlullaha karşı edeb, sünnet-i seniyyeye yapışmakla, evliyâya karşı edeb; ona hürmet etmek, hizmetlerinde bulunmakla, çoluk-çocuğa karşı edeb; onlara güzel ahlâk ile muâmele etmekle, arkadaş ve dostlarına karşı edeb; onlara güler yüzlü olmakla, câhillere karşı edeb; onlara duâ etmek ve merhamet göstermekle olur."

-Ebû Ubeyd Kâsım bin Sellem anlatır: "Mekke-i mükerremeye girdim. Bazen Kâbe-i muazzamanın hizasında oturur, bazen sırtüstü yatar, ayaklarımı uzatırdım... Yine böyle bir hâlde iken, birisi gelip bana; 'Senin ilim ehlinden olduğun söylenir. Sana bir tavsiyem var. Edeble otur, yoksa ismin Allahü teâlânın hâs kulları arasından silinir' dedi."

-Ebû Said-i Hudri (radıyallahü anh) hazretleri, tevazunun nasıl olması icâb ettiğini anlatırken buyurdu ki:

"Resûlullah (sallallahü aleyhi ve sellem) hayvana ot verirdi. Deveyi bağlardı. Evini süpürürdü. Koyunun sütünü sağardı. Ayakkabısının söküğünü dikerdi. Çamaşırını yamardı. Hizmetçisi ile birlikte yerdi. Hizmetçisi el değirmeni çekerken yorulunca ona yardım ederdi. Pazardan öteberi alıp, torba içinde eve getirirdi. Fakirle, zenginle, büyükle, küçükle karşılaşınca, önce selâm verirdi. Bunlarla musâfeha etmek için mübârek elini önce uzatırdı. Köleyi, efendiyi, beyi, siyahı ve beyazı bir tutardı. Her kim olursa olsun, çağırılan yere giderdi, önüne konulan şeyi az olsa da, hafif, aşağı görmezdi. Akşamdan sabaha ve sabahdan akşama yemek bırakmazdı Güzel huylu idi. İyilik etmesini sever idi. Herkesle iyi geçinirdi. Güler yüzlü, tatlı sözlü idi. Söylerken gülmezdi. Üzüntülü görünürdü. Fakat çatık kaşlı değildi. Aşağı gönüllü idi. Fakat alçak tabiatlı değildi. Heybetli idi. Yani saygı ve korku hâsıl ederdi. Fakat kaba değildi. Nâzik idi. Cömert idi. Fakat isrâf etmez, faydasız yere bir şey vermezdi. Herkese acır idi. Mübârek başı hep önüne eğik idi. Kimseden bir şey beklemezdi.Saadet, huzur isteyen, Onun gibi olmalıdır..."