Selîsî Mehmed Efendi

Muhammed Üftâde hazretleri, Bursa evliyasının büyüklerindendir. Bir kış günü akşamı Üftâde hazretleri talebelerini toplamış sohbet ediyordu. Bir ara; "Canımız taze üzüm istedi. Acaba bulmak mümkün müdür?" buyurdu.Talebeler içlerinden; "Bu kış günü, bu karda taze üzüm olur mu?" diye düşünürlerken, Aziz Mahmud Hüdâyi de kendi kendine; "Mademki bu sözü hocam söyledi, mutlaka bunda bir hikmet vardır" diye düşünerek ayağa kalktı ve sepeti aldığı gibi Bursa'nın Çekirge mevkiindeki bağa gitti. Bağ, karlar altında idi. Bir asma çubuğunun üzerinden karları temizlediğinde salkım salkım üzümler gördü. Bunun hocası Üftâde'nin bir kerameti olduğunu anlayıp, üzümleri sepete koymaya başladı... Asmadaki üzümler bittiğinde, sepet de ağzına kadar dolmuştu...
Sepeti omuzuna alarak dergâha doğru yürürken, birden ayağı kaydı ve bir çukura düştü. Çıkmak için çok uğraştıysa da başaramadı.Çaresiz kalınca hocası Üftâde'den yardım istemek hatırına geldi ve içinden; "İmdat! Yâ mübarek hocam!" der demez, çukurun başından bir ses; "Ey Mahmud! Uzat elini de yukarı çekeyim" dedi. Bu sesin sahibine baktı, fakat tanıyamadı. Utanarak elini uzattı. Yukarı çıktığında o kimseyi göremez oldu... Yine sepeti omuzuna alarak dergâha doğru süratle gitti...
Hocasının huzuruna vardığında sohbet devam ediyordu. Omuzunda üzüm dolu sepeti gören talebeler şaşırıp kaldılar. Üftâde hazretleri, yardım edenin Hızır aleyhisselâm olduğunu söyledi ve buyurdu ki: "Hocasının, üstadının emrine, akla danışmadan peki diyebilene Allahü teala yardım eder. Başı darda kalırsa onun veli kulları imdada koşar. Fakat bu yolda hizmet etmek, çileli bir iştir. Hizmet edenin başına birçok dert ve bela gelir. Bunlar da hizmetin derecesini, sevabını arttırır."
Talebeler hocaları Üftâde'nin, Allahü teâlânın katında yüksek bir veli olduğunu ve Aziz Mahmud Hüdâyi'nin hocalarına olan teslimiyetini bir kere daha anladılar...