Şemseddin Bekrî

İnsanın ölümü yaklaştığı vakit dört melek gelir. Bunların biri ruhunu sağ ayağından ve biri sol ayağından ve biri sağ elinden ve biri sol elinden çekerler. Çok defa ruhu gargara haline gelmeden evvel "Âlem-i melekûti"yi görmeye başlar. Melekleri, yaptıkları işlerin hakikatini, âlemlerinde durdukları hâl üzere görür. Bu halde iken melâike ruhunu parmak uçlarından çekerler. Soluğu ise, sanki saka kırbasından su boşalır gibi ses çıkarır... Facirin ruhu da yaş keçeye takılmış olan diken çekilir gibi çıkarılır ki, bunu Resûlullah Efendimiz "sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem" hazretleri haber verdi. Bu halde ölü karnını diken ile dolu zanneder. Ruhunu da, sanki bir iğne deliğinden çıkıyor ve gök yere bitişiyor ve kendisi arasında kalıyor zanneder. Ka'b'dan (radıyallahü anh), "ölüm nasıl oluyor?" diye sual olundu. Buyurdu ki:
"Bir diken dalını bir kişinin içerisine koymuşlar. Ve kuvvetli bir kimse onu çekiyor. Kestiğini kesiyor. Kalan kalıyor gibi buldum..." Resûlullah Efendimiz buyurdu ki: "Elbette ölüm acılarından birinin şiddeti, üç yüz kere kılıç vurmaktan daha şiddetlidir." İşte bu zamanda insanın cesedi terler. Gözleri süratle iki tarafa gider. Burnunun iki tarafı çekilir. Göğüs kemikleri kalkar, soluğu kabarır, benzi sararır. Ruhu kalbe gelince dili tutulur. Hiç kimse ruhu göğsüne gelmiş iken konuşamaz. Bunun iki sebebi vardır. Biri, iş gayet büyük olduğundan, göğüs nefeslerle sıkışıp daralmıştır. Görmez misiniz, insanın göğsüne vurulsa bayılır. Ancak az sonra söze kâdir olur. Çok kere de söyleyemez. İnsanın neresine vurulsa seslenir. Göğsüne vurulsa, hemen sessiz ölü gibi düşer... İkinci sebebi de, ses akciğerlerinden dışarı çıkan havanın hareketinden hasıl oluyor idi. Bu soluk ise kalmadı. Nefes alıp veremediği için, bedenin harareti kalmaz, soğur.