Seydi Ahmed Paşa

Bu arada ya bilerek veya kazara Avusturya İmparatorluğunun bazı bçlgelerini de tarumar etti. Arada anlaşmalar vardı ama sanırız Nemçeliler Seydi'yi kızdırmışlardı. Avustur ya İmparatoru İstanbul'a elçiler göndererek Seydi'yi Bâbıâli'ye şikayet ettiler. Sultan İbra him bu şikayetleri pek dikkate almamış olacak ki, İmparator, İstanbul'daki Büyükelçisine bir haberci göndermeye karar verdi. Yeni bir şikayet mektubu hazırlandı. Haberci, üç kişilik maiyeti ile yola çıktı. Haberciler, emniyette olduklarına dikkat etmek mecburiyetinde değillerdi. Zira Os manlı hudutlarından girdikleri anda tam manasıyla görülmemiş bir mal ve can emniyeti baş lıyordu. Eğer aberciler bir mücevher sandığı taşısalar ve bunun kapağını açık bırakıp dağ ba şında uyusalar bile dokunan olmazdı. Bunu bütün Avrupa biliyordu. Hristiyan tebaa ise, Os manlı idaresinde dürüst olmak mecburiyetinde kalıyorlardı.Osmanlılar, bazı kırlık yerlerde küçük açık hava mescidi diyebileceğimiz namazgah lar ve bunun yakınına, gelen geçen dinlensin diye, sâyeban denilen çardaklar kurmuşlardı. Avusturya İmparatorunun habercileri de böyle bir sayebana girdiler. Uzakta bir kasaba ve onun girişinde bir han bulunuyorsa da adamlar burasını tercih etmişlerdi. Zira Osmanlı han ve kervansaraylarında adama içki içirtmezlerdi. Haberciler, orada oturan bir Türk'ü selam ladıktan sonra yerleştiler. Yük atlarından birindeki hurçtan çıkardıkları şaraptan içmeye baş ladılar. Türk'ün canı sıkılmıştı. Kalkıp gidecekti ama yabancılara ayıp olur diye azıcık oyalan dıktan sonra oradan uzaklaşmaya karar verdi. Adamlar kısa zamanda sarhoş olup ileri geri söylenmeye başladılar. Birisi:-O Seydi denilen adam bu sefer cezasını bulacak. Avusturya topraklarını harap et mek ne imiş öğrenecek. Onun cezasını biz de veriridik ama anlaşmaya aykırı davranmak istemiyoruz. Onun hakkından Osmanlı Hakanı gelsin...Orada konuşulanlara kulak kabartan Osmanlı, gayri ihtiyari kızmıştı. Lakin yabancı lar Osmanlı ülkesinde emin olmalıydılar. Bu sebeple kendisini tutuyordu. Biraz daha yaklaşa rak konuşmaları dikkatlice dinlemeye başladı. Evet, bu Osmanlı, Seydi Amed'den başkası de ğildi. İçinden:-Gidi kefereler sizi! Bakalım daha neler yumurtlayacaklar, diyordu.Diğer haberci, Seydi'nin ta kendisi olduğunu aklının köşesinden biel geçirmediği ada ma laf attı:-Padişaha mektup götürüyoruz. Mektubu okuduğu anda Seydi'nin işi bitiktir. Öyle şeyler yazılı ki... O kadar olur...Seydi bu mektubu şiddetle merak etmişti. Onu sille tokat alıp okuyabilirdi. Ama Osmanlı ülkesinin emniyetteki şöhretine hainlik etmiş olurdu. Seydi cin gibi de zeki idi:-Yok canım...diye sarhoşları kışkırttı. Öyle iki satır yazı ile Padişahımız kelle almaz. Seydi'yi de pek sever. Bu kadar tesirli mektuba pek inanmam.-Sen öyle san. Bu mektubun yazılmasını İmparatorumuzdan isteyen, Verjurim kalesi kumandanıdır. Konuşması, yazması, bütün hristiyan dünyasında eşsizdir.Seydi, gaddarlığı, hainliği ve Müslüman düşmanlığı ile, Osmanlı esirlerine yaptığı akıl almaz işkencelerle şöhret salan Verjurim hakimini tanıyordu. İçinden:-Demek öyle ha...O herif yalacıdır da. Kimbilir neler yazmıştır.Sonra yüksek sesle:-Bir insanın bu derece güçlü mektup yazabilmesi için sihir yapması gerek. Çünkü Padişahımızın Seydi'yi çok sevdiğini söylerler, dedi.Habercilerin başı olduğu anlaşılan sarhoş herif-Heyt be!...diyerek bir nâra attı ve heybesinden mektubu çıkardı. Mühürlü ama, usta lığı bana ait. Al işte oku da gör, diyerek mektubu ona uzattı. Seydi'nin istediği olmuştu. Mektuba göz atar atmaz kan beynine fırladı. İçinden:-Olamaz...Bu kadar çirkin iftiralar olamaz! Kundaktaki çocukları diri diri kebap ediyor diye yazmış. Vay bre! Vay bre! Daha neler neler. Aptal herif! Bu kadar da aşırı uydurulur mu? Padişah hemen anlar. Ama dur sen! Verjurim hakimine gösteririm ben!...Sonra büyük bir soğukkanlılıkla mektubu geri uzatırken:-Seydi'nin bu marifetlerini bilmimyordum. İmdi dediğinize inandım. Bu mektup padi şaha tesir eder, dedi. Sonra hızla oradan uzaklaştı.Sultan İbrahim, Avusturya Büyükelçisinin kendisine takdim ettiği mektubu okuyunca şaşkınlığını gizlemedi. Önce kızacak gibi oldu. Sonra kendini tutamadı, güldü:-Bre adam! Hangi akılsız hanginizin aklına uydu da bu nameyi yazdı? Seydi bu iddia ettiğiniz nâmertlikleri yapmış olsaydı, benim fermanıma lüzum kalmaz, yoldaşları onu pa ramparça ederlerdi. Yıkıl, gözüm görmesin seni! Bu nameyi Seydi'ye ver de görelim neyler.Diğer taraftan Seydi Ahmed, adamların yanından ayrılır ayrılmaz o gece akıncılarıyla beraber yola çıktı. Verjurim kalesi yakınlarında 65 akıncısını pusuya yatırdı. Kendisi de 5 kişi ile apaçık, doğruca kaleye saldırdı. Atıyla hendeği aşıp kapıya dayandı. Hendeğin üstün deki köprü tam kaldırılmamıştı. Bir çırpıda ortalığı tertemiz ettikten sonra gırtlağından sü rüklediği birinin göstermesiyle kale hakiminin odasına daldı.Her zaman yanında bir sürü muhafızları olan kale hakimi uyuyordu. Seydi, topuzu ile bunlara, niçin buraya geldiğini izah ederken, kale hakimi de dolu tabanca ile arkadan sokul du. Kapıda bekleyen diğer bir akıncı bunu gördü ve:-Bre Seydi!.. diye gürledi. Seydi, tabanca patladığı sırada eğilip, savurduğu gürzü ile kale hakiminin göğsünü olduğu gibi çökertti. Adam ancak:-Seydi ha!... diyebilmişti. Sonra gık bile diyemeden kanlar içinde yere yığıldı.Bundan sonra Seydi dışarı fırladı. Muhafızlar sağa sola kaçışmaya balşayınca, Seydi de kovalamaya başladı. Bu arada kaçanları çevirmeye çalışan onbeş kadar senyoru da kelle paça kanlar içinde yere uzatıverdi. Ortalık karışıvermişti. Nihayet kaleden, şaşkınlık içinde toplar atılmaya başlandı. Derken 350 kişilik süvari grubu, Seydi ve 4 arkadaşına saldırdı. O da zaten bunu bekliyordu. Hemen geri dönüp kaçmaya başladı. Fakat düşman süvarileri biraz sonra pusuya düştükleri ni anladılar. Geride gizlenen 65 akıncı, hemen yalınkılıç yerlerinden fırladılar.-Allah Allah...sadalarıyla gürzlerini de işleterek 350 düşmandan 200'den fazlasını öldürdüler. 50 tanesi kaleye kaçabildi. Geri kalanlar da esir edildi. Bunlar silahları ve atları ile beraber Siyavuş Paşa'ya götürüldü. Siyavuş Paşa, Seydi Ahmed'e hil'at giydirip murassa bir at ihsan etti.