Seyyid Ziyâüddîn Nahşebî

Büyüklerden biri, bir kadınla evlendi. Gece olunca ona; "Ey hanım, pijamamı hazırla yatacağım" dedi. Hanımı; "Efendim, senin Mevlâ'n (sâhibin) yok mu?" dedi. "Vardır" buyurdu. "Senin Mevlâ'n uyur mu, uyumaz mı?" dedi. "Uyumaz" buyurdu. "Mevlâ'n uyanık iken sen uyumaktan hayâ etmez misin?" dedi.

Büyüklerden biri, hiç sağına soluna bakmazdı. Bir gün Kâbe'yi tavâf ederken, birisi ona seslendi. Onun tarafına bakmak istedi. Gâibden bir ses işitti: "Bizden başkasına bakan, bizden değildir." Kardeşim, bu yolda bin sene yürüsen ve hâtırından; "Bunu kabul ederler" düşüncesi geçse, hâlâ makam arzusunda olup, hâlâ istek yolunun yolcusu olduğun anlaşılır. Ey kardeşim, eğer bu yoldan menzile kavuşmak istersen, sakın kendini arada görme! Tâat zenginliğine kavuşmuş olan büyükler, kendilerini dâimâ müflis olarak, düşünmüşlerdir. Her zaman müflis olanlar ise, kendilerini nasıl zengin yaparlar.

Vehb bin Münebbih anlatır: Ka'b-ül-Ahbâr, mescidde arka saflarda durur. Ona; "Bunun altında hangi sır gizlidir?" diye sordular. Buyurdu: "Tevrât'ta okudum ki, Muhammed aleyhisselâmın ümmetinden öyle insanlar vardır ki, onlardan biri başını secdeye koyunca, başını secdeden iyice kaldırıncaya kadar, Allahü teâlâ onun arkasında olanı magfiret eder. Ben de hepsinden geride dururum, umarım ki, öyle birisinin secdesiyle benim işim görülsün."

İbrâhim aleyhisselâm ateşe eriştiğinde, ateş ona selâmet oldu. Zirâ onun kalbi, hakiki ateşle yanmıştı. Bunun içindir ki, "Sen olmasaydın, sen olmasaydın kâinâtı yaratmazdım" makâmının sâhibi, yâni Resûl-i ekrem efendimiz; "Benim kadar hiç kimse eziyet çekmedi. Hazret-i İbrâhim'in ateşe atılması belâ değildi. Hazret-i Zekeriyyâ'nın parça parça edilmesi sıkıntı değildi. Belâ ve sıkıntı, bizim başımıza dökülendir. Bizi, gök ve yer ehlinin önüne geçirdiler ve Âdem aleyhisselâmın zürriyetinin günahlarını, benim şefâat eteğime bağladılar" buyurdu.